Kategoria: Kùltura ë Kùńszt : Kultura i Sztuka  Mùzëja : Muzea |
 Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie  |
Ostatnia aktualizacja linku: 26.8.2011 9:16 |
Opis:
ze strony:
Zamek Książąt Pomorskich przygotowuje i organizuje koncerty, przedstawienia teatralne, wystawy, konferencje oraz spotkania naukowe i popularno-naukowe, w tym dotyczące upowszechniania wiedzy o dziejach Pomorza Zachodniego. Stałe propozycje to m.in.: Niedzielne Koncerty Południowe, Koncerty Kameralne przy Świecach, coroczne Wiosenne Koncerty Gitarowe, Jesienny Salon Muzyczny, letnie Koncerty Promenadowe oraz: Międzynarodowy Festiwal Chóralny w Szczecinie, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Organowej i Kameralnej w Kamieniu Pomorskim", Międzynarodowy Festiwal "Muzyka w Katedrze" w Kołobrzegu. Działalność wystawiennicza to przeciętnie czterdzieści wystaw rocznie. Wśród nich: prezentacje malarstwa polskiego i europejskiego, wystawy sztuki nowoczesnej, wystawy fotograficzne i historyczne. W Zamku Książąt Pomorskich są również pracownie: konserwacji dzieł sztuki i ochrony dziedzictwa kulturowego. W skrzydle menniczym mieści się Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej (CIKiT Zamek)
|
| Odsłon: 537 Oceny0.00 (0 głosów) |
| Kategoria: Kùltura ë Kùńszt : Kultura i Sztuka Mùzëja : Muzea |
| Muzeum Archidiecezjalne w Gdańsku-Oliwie |
Ostatnia aktualizacja linku: 26.8.2011 9:16 |
Opis:
ze strony:
Uroczystego otwarcia muzeum dokonał biskup Krakowa - ksiądz kardynał Karol Wojtyła i biskup Diecezji Gdańskiej – Lech Kaczmarek, w obecności dostojnych gości, dnia 16 listopada 1975 r., w pięćdziesięciolecie Diecezji Gdańskiej. Muzeum prezentowało zbiory sztuki sakralnej: malarstwa, rzeźby i rzemiosła artystycznego w dawnym refektarzu i Sali Pokoju Oliwskiego. Po przeprowadzeniu w latach 1993-99 prac konserwatorskich w zabytkowych wnętrzach klasztornych, muzeum zmieniło swój dotychczasowy profil, kładąc nacisk na ich rewaloryzację, a więc przywrócenie pierwotnych walorów artystycznych i funkcjonalnych. Pomieszczenia takie jak: Kapitularz (w kształcie niezmienionym, obecnie zakrystia archikatedralna) Refektarz, Sala Pokoju Oliwskiego i Kaplica Mariacka, usytuowane w sąsiedztwie krużganków otaczających dostępny wirydarz, tworzą cenny kompleks architektury sakralnej o wysokich walorach poznawczych. Ta sama idea przyświeca nowej ekspozycji zbiorów sztuki sakralnej, obecnie przeniesionej do wnętrza lawatorium, jak również wystawie malarstwa tablicowego usytuowanej w krużgankach. W przyszłości przewidziana jest adaptacja dawnego karceru cysterskiego na cele wystawiennicze, z wykorzystaniem zachowanych fragmentów architektury z końca XIII w.
|
| Odsłon: 1449 Oceny0.00 (0 głosów) |
| Kategoria: Kùltura ë Kùńszt : Kultura i Sztuka Mùzëja : Muzea |
| Muzeum Regionalne w Szczecinku |
Ostatnia aktualizacja linku: 23.8.2011 7:15 |
Opis:
ze strony:
Muzeum Regionalne w Szczecinku jest jednym z najstarszych na całym Pomorzu Zachodnim. Powstało bowiem już w 1914 roku i tylko niektóre muzea pomorskie mogą poszczycić się starszą metryką. Tradycje muzealne należałoby jednak przesunąć aż do roku 1866, kiedy to emerytowany major pruski F. W. Kasiski zorganizował ogromną - jak na tamte czasy - wystawę archeologiczną w szczecineckiej zbrojowni. Zgromadzone obiekty (ponad 700 szt.) pochodziły z wykopalisk Kasiskiego z lat latach 60. XIX stulecia prowadzonych na terenie powiatów człuchowskiego i szczecineckiego. Na organizację muzeum trzeba było jednak poczekać jeszcze pół wieku, a kolekcja zgromadzona przez F. W. Kasiskiego została tymczasem wywieziona do Berlina i dała początek tamtejszemu Muzeum Etnologicznemu. Uroczyste obchody 600-lecia Szczecinka w 1910 roku ożywiły zainteresowania historyczne. Opublikowano wiele ciekawych prac z zakresu historii miasta i regionu, m.in. tak wybitnych znawców przedmiotu jak K. Tümpel i E. Wille. Zwolennicy powołania muzeum zyskali możnego protektora w osobie burmistrza K. Sasse, który jesienią 1913 roku powołał Towarzystwo Muzealne. W skład Towarzystwa weszli znani obywatele miasta Szczecinka, m.in. wspomniani już K. Tümpel, E. Wille, landrat Ernst v. Hertzberg, oraz malarz Paul Stubbe i inni. Dzięki energicznej pracy Towarzystwa, a szczególnie E. Wille’go muzeum zostało zorganizowane już w czerwcu 1914 roku w wieży po kościele św. Mikołaja – w tej samej, w której i dziś mieści się jego ekspozycja. Normalną działalność placówki uniemożliwił jednak wybuch I wojny światowej. Powstałe muzeum miało dość skromną bazę lokalową, ale dzięki staraniom Georga Zehma w roku 1935 zostało przeniesione do zamku. Wojna okazała się dla muzeum prawdziwą katastrofą. Wprawdzie walki o miasto trwały zaledwie jeden dzień i nie uczyniły większych zniszczeń, to jednak gmach muzeum został zajęty przez wojska sowieckie. Żołnierze radzieccy bez skrupułów wyrzucili część kolekcji, a przede wszystkim obiekty archeologiczne, przez okno na zewnątrz budynku. Niektóre z tych zabytków została uratowana przez siostry Niepokalanki, z których s. Maria Krysta napisała pierwszą po wojnie broszurkę poświęconą historii Szczecinka. Pojedyncze obiekty uratowali też inni mieszkańcy miasta np. misę mosiężną wykonaną w Norymberdze ok. roku 1500, czy kafel piecowy, szczęśliwie zakupiony do zbiorów muzeum. Próby reaktywowania Muzeum w Szczecinku zaraz po wojnie podjęli się m.in. Aleksander Stafiński i ks. Anatol Sałaga. Zorganizowali oni Obywatelski Komitet Muzeum Szczecinka i Ziemi Szczecineckiej, który w lipcu 1947 r. przejął wieżę św. Mikołaja na tymczasową siedzibę muzeum. Jednakże trudności pierwszych lat powojennych sprawiły, że zawsze były rzeczy ważniejsze i muzeum musiało poczekać. Mimo to A. Stafiński gromadził zbiory, głównie archeologiczne do przyszłego muzeum. We wrześniu 1957 roku Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Szczecinku powołało nowy Komitet Organizacyjny Muzeum, w którego skład weszli między innymi A. Stafiński, W. Ostrowski, J. Krawczyk, J. Macichowski i P. Gołek–Narzęcki. Organizację muzeum wspomogło też Polskie Towarzystwo Historyczne Oddział w Szczecinku założone w 1957 roku. W czasie obchodów rocznicy zdobycia Szczecinka przez wojska sowieckie - 28 lutego 1958 r., uroczyście otwarto Muzeum Ziemi Szczecineckiej. Chwilowo miało się ono mieścić w pokościelnej wieży św. Mikołaja, ale w niedalekiej przyszłości miało zostać przeniesione go zamku – do czego niestety nigdy nie doszło.
|
| Odsłon: 822 Oceny0.00 (0 głosów) |
| Kategoria: Kùltura ë Kùńszt : Kultura i Sztuka Mùzëja : Muzea |
| Muzeum Oflagu IIC Woldenberg (w Dobiegniewie) |
Ostatnia aktualizacja linku: 23.8.2011 7:14 |
Opis:
ze strony:
Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie powstało w 1987 roku z inicjatywy byłych jeńców Oflagu IIC Woldenberg. W jego zbiorach znajdują się oryginalne pamiątki z czasów niewoli podarowane przez Woldenberczyków. Muzeum mieści się w baraku części niemieckiej obozu. Powierzchnia ekspozycji muzealnej wynosi ok.400m2 . Niektóre elementy wyposażenia obozowego przeniesiono z poszczególnych baraków m.inn. drzwi pochodzące z aresztu obozowego, płyty nagrobne z cmentarza obozowego, prawą stronę ołtarza z kaplicy obozowej – płaskorzeźba wykonana przez prof. Stanisława Horno- Popławskiego. Na zasoby muzealne składają się zbiory własne – ok. 2459 zinwentaryzowanych eksponatów i kilkadziesiąt depozytów. Eksponaty w większości są darem byłych jeńców lub ich rodzin. Przez ponad pięć lat istnienia obozu przetrzymywanych było w nim ponad 6 tys polskich oficerów i podoficerów uczestniczących w kampanii wrześniowej i Powstaniu Warszawskim. Trafiło tu wielu wybitnych naukowców, aktorów, architektów, plastyków, muzyków, pisarzy oraz inżynierów. Działało sześć klubów sportowych, które organizowały zawody sportowe, a w 1944 roku zorganizowano igrzyska olimpijskie, gdzie przez trzy tygodnie walczono o laury w 30 konkurencjach. Pod kierownictwem Komisji Kulturalno Oświatowej pracowały koła naukowe, m.inn. Koło Metodologii Nauk, Koło Lekarzy Weterynarii, Koło Farmaceutów, Koło Leśników, Naukowe Koło Orientalistyczne. Powstał tu pierwszy na ziemiach odzyskanych Uniwersytet Woldenberski, pod kierownictwem prof. dr Kazimierza Michałowskiego, skupiający 1500 studentów w 27 sekcjach – katedrach i około 80 wykładowców z uprawnieniami nauczycieli akademickich. KKO prowadziło też naukę analfabetów, szkołę podstawową i szkołę średnią. Dyplomy i świadectwa zdobyte w oflagu honorowane były w powojennej Polsce. Biblioteki obozowe liczyły kilkadziesiąt tysięcy tomów zarówno w języku polskim jak i w językach obcych. W działającym w obozie teatrze dramatycznym występował Kazimierz Rudzki i Sławomir Lindner. W okresie swego istnienia teatr wystawił 24 sztuki, niektóre wielokrotnie. Był również teatr kukiełkowy, który wystawił 14 sztuk. W obozie pracowała też orkiestra symfoniczna, różne formy kameralne, orkiestra mandolinistów, orkiestra rozrywkowa. Pracowały stale trzy chóry, a kompozytorzy tworzyli dzieła, które swą wartością przetrwały czasy obozowe i weszły na stałe do naszej muzyki. Plastycy tacy jak ppor. Eugeniusz Pichel, ppor. Stanisław Żukowski, ppor. Stanisław Horno-Popławski, tworzyli obrazy olejne, gwasze, grafiki, plakaty, znaczki poczty obozowej oraz rzeźby i drzeworyty. W twórczość plastyczną włączyli się również znani architekci: Jan Knothe, Jerzy Hryniewiecki, Stanisław Brukalski, Jan Bogusławski i Jerzy Staniszkis, którzy chcąc natychmiast po wojnie włączyć się w odbudowę kraju zorganizowali „Konkurs Odbudowy wsi”, „Konkurs Dom mieszkalny” i wiele innych. W oflagu tworzyli także literaci – m.inn. Marian Brandys, Stefan Flukowski, Edward Fiszer, głównie wiersze, pieśni oraz sztuki do obozowych teatrów. Oprócz form legalnych życia obozowego istniała także konspiracja, skrzętnie ukrywana zarówno przed Niemcami jak i ogółem jeńców. Funkcje dowódców pełnili: płk. Ignacy Misiąg, płk. dypl. Stefan Iwanowski, płk. Józef Worobej i gen. Bryg. Jan Chmurowicz. Najistotniejszymi kierunkami działania konspiracji było szkolenie wojskowe, kontakty z rządem londyńskim i Komendą Główną Armii Krajowej, organizacja nasłuchu radiowego, wydawanie tajnego dziennika, jeniecki kontrwywiad i wywiad, organizacja bojowa. Najważniejszą jednak rolę w obozie miał nasłuch radiowy. W celu organizacji i prowadzenia punktów nasłuchu, ich ochrony, powołano ściśle zakonspirowany Pluton „R”, którego dowódcą był kpt. Tadeusz Adamko, a jego zastępcą por. Miron Zarudzki. W Oflagu IIC zorganizowano 3 punkty odbioru radiowego, lecz stale wykorzystywany był nasłuch zorganizowany w wykopanym schronie pod kantyną obozową. Z Oflagu IIC Woldenberg zorganizowano 17 ucieczek w których brało udział 34 jeńców. 16 jeńcom udało się odzyskać wolność, a kilku zginęło. Nasze zbiory, na które składają się w większości oryginały znaczków poczty obozowej, drzeworyty, reźby, rękopisy i maszynopisy, nuty, zdjęcia, dyplomy, rozkazy polskiej i niemieckiej komendantury obozowej, identyfikatory, obozowe środki płatnicze, maski teatralne, przedmioty codziennego użytku, obrazy, grafika, projekty architektoniczne itp. są unikalne i mają ogromną wartość historyczną.
|
| Odsłon: 681 Oceny0.00 (0 głosów) |
|
)daty (
