@sgeppert:A który europejski lud nadawał?

Chòba Stachù môsz prôwdã:

The English word "bear" comes from Old English bera and belongs to a family of names for the bear in Germanic languages, in origin from an adjective meaning "brown".[2] In Scandinavia the word for bear is björn (or bjørn), and is a relatively common given name for males. The use of this name is ancient and has been found mentioned in several runestone inscriptions.[3] In Germanic culture, the bear was a symbol of the warrior, as evident from the Old English term beorn which can take the meaning of both "bear" and "warrior". The reconstructed Proto-Indo-European name of the bear is *h₂ŕ̥tḱos, whence Sanskrit r̥kṣa, Avestan arša, Greek ἄρκτος (arktos), Latin ursus, Welsh arth (whence perhaps "Arthur"), Albanian ari, Armenian arj. Also compared is Hittite ḫartagga-, the name of a monster or predator.[2] In the binomial name of the brown bear, Ursus arctos, Linné simply combined the Latin and Greek names. The Proto-Indo-European word for bear, *h₂ŕ̥tḱos seems to have been subject to taboo deformation or replacement in some languages (as was the word for wolf, wlkwos), resulting in the use of numerous unrelated words with meanings like "brown one" (English bruin) and "honey-eater" (Slavic medved).[4] Thus some Indo-European language groups do not share the same PIE root. The theory of the bear taboo is taught to almost all beginning students of Indo-European and historical linguistics; the putative original PIE word for bear is itself descriptive, because a cognate word in Sanskrit is rakṣas, meaning "harm, injury".[5]

http://en.wikipedia.org/wiki/Bear#Names

----------------
Zdrzë: Peccunia non olet (Piniądz nie smierdzy)

Dziękuje Darku za tego arktosa, który jest bruny i je miód.
Chcę jeszcze wrócić do kwestii imion związanych z bóstwami. MagdalenaM przytoczyła przykłady germańskie, podkopując nieco mój sceptycyzm wobec domniemanych głębokich różnic między ludami słowiańskimi i germańskimi. Chyba jednak niesłusznie, choć w drugą stronę. Bo słowiańskie imiona Świętosław i Witosław nie mają nic wspólnego z bóstwem Świętowitem, nieprawdaż?

----------------
Stanisław Geppert

Cytat:
Oczywiście, że nie mają. Imiona bogów zbudowane były na tej samej zasadzie co imiona ludzi, ale to nie znaczy, że poszczególne człony w imionach ludzkich nawiązują do bogów.

Imiona słowiańskie miały charakter życzeniowy, np. wspomniane przez Ciebie "Świętosław" - pierwszy człon w słowiańszczyźnie oznaczał "święty" lub "silny", drugi człon oczywiście sławę. W połączeniu i pamiętając o życzeniowym charakterze mamy "Bądź sławny dzięki swej sile". Witosław (vit czyli władca, pan) - "Bądź sławnym władcą/panem".

Te same człony w imionach bogów mają charakter już nie życzeniowy, a raczej oznajmujący, więc Świętowit to Święty/Silny Władca, Rujewit to Władca Rugii.

Co do Borka, to nie wiązałbym tego z wilkiem, a ze zwyczajnym u Słowian skracaniem imion. W tym przypadku byłoby to zdrobnienie jednego z dwóch członów jakiegoś imienia z "bor" (np. Sambor, Świętobor, Racibor - "bor" to w słowiańskim walka, zob. rosyjskie borba). Skracanie przez odrzucenie jednego członu i zdrobnienie drugiego nie jest niczym dziwnym, np. Mirek, Sławek. Zważywszy, że częściej zostawiano człon pierwszy, pełne imię Borka mogło brzmieć np. Boriwoj (Borzywoj).

Taka ciekawostka, Tolkien budował imiona niektórych swoich bohaterów na sposób słowiański np. Boromir (tu mamy sprzeczność, bo człon pierwszy oznacza "walkę", a drugi "pokój" - czyżby wpływ radzieckiej doktryny pt. Wojna o pokój? ).