Madżarë gôdają ò swòjéj tatczëznie "krôj tësąca pòetów". Ë mają prôwdã, kò wierã w niżódnym kraju pòezja nie stoji tak mòckò jak tam. A nôważniéjszé, że nie je to le 'kùńszt dlô kùńsztu" - lëdze (nawetka ti prosti) czerëją sã za pòezją (co znaczi że ją czëtają!). Wëdonié kôżdéj nowéj pòeticczi knéżczi wiedno stôwô sã barëszkò ważnym wëdôrzenim kulturë.

Kto w czerwińcu mdze w pôłniowòmadżarsczim gardze Pécs nié mòże przeòczëc wiôldżigò swiãta pòezjë "Versmegálló" (Wierztowô haltsztela). Dzejôrze kulturë chcelë, żebë pòezja bëła jész blëżi lëdzy ë wëchôdają z nią na ulëcã - na abusowich haltsztelach gradu mdą umieszczoné citilightë z madżarsczima wierztama ë jich dolmaczenkama w cëzych jãzëkach. Westrzód nich nie zabraknie téż placu dlô kaszëbsczi mówë.

http://versmegallo.hu/index.php?page=versek2&ad=3

----------------
gòłé głowë, gòrzczi gòdë,
gòrącé gòdzënë, głodné gòscënë,
głëché głosë, gòrszé gòsce:
niégòdné są Gòcha, dlô niégò - głupòta!