Cytat

"Swoją wypowiedź zacznę od tego, że nie o oddziałach i ich działalności jest mowa w liście mojej Mamy. Nikt nie neguje osiągnięć Zrzeszenia. Cieszy nas aktywność i to, że są osoby chcące działać na rzecz... właśnie, na rzecz czego? Kaszub? Kociwia? Borów? Czy może po prostu Pomorza?
List nie wskazuje na bezczynność ZK-P, a pokazuje niepokojący kierunek polityki Zarządu.

"

Aktywność oddziałów poza Kaszubami i nasze liczne sukcesy wynikają także z umiejętnej polityki władz Zrzeszenia i troski bezpośrednio prezesa Jabłońskiego, która jak widzę nie jest znana autorce listu. Pragnę dodać, że zarówno w Zarządzie Głównym, jak i w Radzie Naczelnej ZKP i Głównej Komisji Rewizyjnej zasiadają nie tylko Kaszubi.




Cytat "Skoro już o tym mowa: w którymś momencie studiowania na UG zależało mi na członkostwie w Pomoranii. Jednak jako osoba nie władająca kaszubskim, ani też go nie rozumiejąca czułam się zupełnie wyalienowana z tamtego środowiska. Człowiek czujący się Pomorzaninem, ale nie należący do żadnej z grup naprawdę nie ma szansy przedostania się do szeregów Pomoranii (o ZK-P nie piszę, bo nie mam doświadczeń). Członkowie są bardzo hermetyczni i jeżeli ktoś nie jest "swój", to musi radzić sobie sam. Dodam jeszcze, że na spotkania Pomoranii chodziłam w czasie, kiedy z prezesury ustępował Krzysztof Korda."


Dziwne. Kiedy byłem prezesem Pomoranii, wśród członków i aktywnych sympatyków było aż 6 Kociewiaków w ogóle nie władających kaszubskim. Nie pamiętam, aby spotkania były tylko po kaszubsku. Ja przynajmniej tego języka wówczas nie znałem.
Nie mogłem więc rozmawiać po kaszubsku. A jeśli ktoś się odezwał w gwarze wyniesionej z domu, czy w języku wyuczonym w szkole, nigdy nie śmiałbym takiemu zwrócić uwagę że ma mówić po polsku. Zresztą akurat dla mnie język kaszubski wydawał się bardzo podobny do kociewskiego, więc nie miałem większego problemu w jego rozumieniu (tylko rozumieniu). Być może przeszkodą w działalności w karnie był po prostu brak umiejętności asymilacji, bądź zbyt małej otwartości nas Pomorańców na nowych kolegów i koleżanki. To drugie przypuszczenie wydaje mi się bardzo prawdopodobne. Jeśli tak było, mea culpa.

Nie będę się wypowiadał na temat uwag kierowanych do Prezesa. Pragnę jednak zauważyć, że adresatem listu nie jest prezes, tylko propomorski Zarząd Główny, którego jestem członkiem.
Dzisiejszą wypowiedź pani Kosmulskiej odnośnie oddziału kociewskiego ZKP w Świeciu odbieram jako kompletną nieznajomość historii tegoż oddziału i sytuacji oddziałów kociewskich ZKP. Party na Kociewiu zaczęły zanikać w chwili kiedy prezesem był jeszcze profesor Józef Borzyszkowski, a członkiem zarządu Andrzej Grzyb - Kociewiak, bardzo miły człowiek ale i przeciwnik Zrzeszenia na Kociewiu. Zniknięcie oddziałów kociewskich w kilku miejscowościach ma związek z okresem i z działalnością Andrzeja Grzyba, o czym opowiadali mi tylko starsi koledzy. Ja osobiście cenię pana senatora, który ostatnio nawet zadeklarował pomoc naszemu oddziałowi. Wielu jednak starszych kolegów zarówno z oddziałów kociewskich i kaszubskich ma inne zdanie o senatorze.
A oddział w Świeciu to prosta historia. Tam ludzie nie chcą działać w ZKP, zresztą w powiecie świeckim niewiele się dzieje, aby nie powiedzieć że nic.

Próbować rozkrzewiać ZKP na Kociewiu próbował jeszcze przed 20 laty prof. Józef Borzyszkowski, który wspierał nas także przed kilku laty. Wówczas władze robiły wszystko, aby wyeliminować zrzeszenie z Kociewia. Wówczas mogliśmy liczyć na słowa otuchy kierowane przez trzy osoby: profesora Borzyszkowskiego i profesora Obrach-Prondzyńskiego i uwaga … nowo wybranego prezesa Artura Jabłońskiego, który jeździł do Tczewa i rozmawiał także z władzami. Jabłoński dodawał nam otuchy w chwili, kiedy ja osobiście chciałem zlikwidować oddział, a nawet odejść z zrzeszenia (na skutek nagonki, ataków władz kociewskich, kontroli itp.). Jednak w trakcie rozmów przypomniały nam się słowa książki Tadeusza Bolduana „Nie dali się złamać”. I nie daliśmy. Co prawda pozbawieni pracy, musieliśmy szukać jej w Trójmieście, gdzie byliśmy anonimowi. Na Kociewiu byliśmy spaleni za przynależność do ZKP.
Nikt poza wspomnianą trójką nam nie pomagał.


Wróćmy do pomorskości. Zrzeszenie nie było postrzegane jako pomorskie nawet w czasach Bądkowskiego. Mimo Jego działań, prób, nie przyniosły one skutku. Poniósł porażkę. Pisał przecież o tym na łamach Pomeranii!

Na spotkaniu w roku 2004 w Tczewie, na którym były panie Kosmulskie, wspominał też o tym Roman Landowski. Wspominał, że postrzegał wówczas (w latach 70.) Zrzeszenie jako … kaszubskie. Pan Roman wspomniał też, że właśnie dlatego nie podjął się współpracy z Bądkowskim.


Na koniec wrócę jeszcze do dzisiejszego artykułu w „Dzienniku Bałtyckim”. Wywnioskowałem z niego zwłaszcza z wstępnej jego części, że wypowiedź pani Kosmulskiej niestety ma związek z obroną redaktor naczelnej Pomeranii. A ja naprawdę, naprawdę wierzyłem, że powstał w trosce o zrzeszenie.
Kończąc. Chcąc wyciągać daleko idące wnioski, należy najpierw nas ( ZKP) dobrze poznać. Aby się przekonać jak jest naprawdę, zapraszam do wstąpienia w szeregi ZKP. U nas czeka każdego ciężka praca. Przynosi ona efekt, czasem mniejszy, czasem większy, ale trwa to latami. Jesteśmy jak okręt, chcąc wykonać nim jakikolwiek ruch trzeba to zaplanować dużo wcześniej. Miło, że ten list się ukazał, jednak moim zdaniem po pierwsze czas nie najlepszy, a pozatym błędnie wybrany adresat!


Z pomorskim pozdrowieniem z Kociewia
Krzysztof Korda