Rozumiem, że już schodzimy z personalnych zaczepek i zajmiemy się analizą literatury?

Nie mam pod ręką Labudy, ale zerknij także na to co pisał on o Mściwoju II i jego "zasiedzeniu" w Świeciu, tam są o wiele ciekawsze (i historycznie pewniejsze) fakty dotyczące interesującej i wcześniej nie dostrzeganej samodzielności ziemi świeckiej w XIII w.

Natomiast jak już się bierzemy za rozbiór jego sądów w temacie Grzymisława, to od razu warto podać zastrzeżenia (zastrzegam, że nie moje) "gdańskiej szkoły mediewistycznej" prof. Powierskiego, Śliwińskiego i Bruskiego. Zwłaszcza ten drugi przy okazji pisania biografii Sambora II w zeszłym roku dwa razy w Tczewie dość dokładnie tłumaczył swój pogląd na tą sprawę.

M.in. podważają oni fakt, że Grzymisław (podobnie zresztą jak mityczny Subisław I) był udzielnym księciem. Tak na prawdę nie ma na to jednoznacznych dowodów, a jedyne co nie ulega wątpliwości to posiadanie przez Grzymisława określonych grodów (Lubiszewo, Świecie) i jego pochodzenie z wysokiego "książęcego" rodu.

Zważywszy na polityczne zamieszanie na południu Pomorza w XII w., to Grzymisław może być jedynie miejscowym możnowładcą - epigonem jakiegoś rodu plemiennych książąt, albo nawet potomkiem owych "krewniaków Piastów" pozbawionych władztwa przez Krzywoustego. Jego niejasny status nie pozwala stwierdzić czy jego czyny dotyczą własności prywatnej, czy jak chce Labuda już państwowej.

Śliwński zwraca tu uwagę choćby na causus Sambora II. Sambor w majestacie prawa po uzyskania pełnoletności dostał we władanie określone ziemie, ale nie jako udzielny książę, ale jako w pełni zależny junior, który każdą decyzję musiał potwierdzać u brata. Tylko, że ambicje miał większe więc po kilku latach wynikł spór. Świętopełk uważał, że Sambor nie ma we władaniu żadnego państewka, a jedynie prywatny majątek. A Sambor zaczął się zachowywać jak udzielny książę...

Tutaj zaczyna się specjalistyczna łamigłówka dotycząca tytulatury i rzeczywistego znaczenia dokumentu z 1198 roku (nadanie, czy np. jedynie formalne potwierdzenie?) Przecież lata 1194-1202 to okres wojny o Kraków pomiędzy Mieszkiem Starym, a młodocianym Leszkiem Białym i nikt nie wykluczy, że Grzymisław nie postąpił jak Świętopełk II w trzydzieści lat później i m.in tym dokumentem nie wybijał się na samodzielność...

Wątpliwości można mnożyć, o choćby teorię, pozostającego przez lata w sporze z Labudą, profesora Powierskiego, dotyczącą funkcjonowania w początkach XII wieku dwóch państw pomorskich: północnego i południowego

A do Wyszogrodu, ważnego ośrodka rządzonego przez krewniaków Krzywoustego jest ze Świecia o wiele bliżej niż do Gdańska. Nie dość tego, nie wiemy jak książęta gdańscy weszli w posiadanie Ziemi Świeckiej, ale wiemy, że z tą chwilą zaczęli rościć sobie pretensje nie tylko do tego grodu, ale także do innych położonych nad Notecią.

Nie mówiąc już o tym, że oponenci Labudy podkreślają, że istnienie marchii (a ta kwestia ma ważki znaczenie dla wykreślania statusu książąt pomorskich) w XII wiecznej Polsce jest niepodważalnym faktem.

Pisze o tym, by pokazać, że nie ma tu oczywistych i jednoznacznie udowodnionych tez, są jedynie, najczęściej poszlakowe, hipotezy.

Na koniec od siebie, to powyższa argumentacja Labudy nie do końca do mnie przemawia, choć najmocniejsze są bez wątpienia fakty dotyczące jurysdykcji kościelnej, które pokazują, że w wieku XII dochodziło na południu Pomorza do istotnych zmian.