Staszku, uważam, że krzywdę wyrządzasz Sychcie, pisząc iż „„Hanka sã żeni” to utwór literacki a nie materiał etnograficzny - więc trzeba do niego podchodzić ze spokojem.”.

Utwory sceniczne Sychty dzielą się na dwa rodzaje: obyczajowe i historyczne. Dramaty wchodzące w skład pierwszego (m.in. Hanka sã żeni, Dzéwczã i miedza, Gwiôzdka ze Gduńska) charakteryzują się przede wszystkim niespotykaną dbałością o zapis wszelkiego rodzaju zwyczajów, wierzeń, a także ubrań bohaterów, wyglądu chat, etc. Ta pieczołowitość o jak najwierniejsze zaprezentowanie kaszubskiego dorobku kulturalnego i materialnego wręcz spycha na drugi plan akcję utworów. Uważam, że akurat obyczajowe utwory sceniczne Sychy można traktować jako materiał etnograficzny.

Sam Sychta, odnosząc się do swoich dramatów (w tym oczywiście „Hanki…”) podkreślał, że na ich potrzeby nie utworzył ani jednego słowa, wszystki pochodzą z żywej kaszubsczyzny.