Pòbłądzony
Data 10.3.2004 18:21:10 | Kategoria: Publicystyka
| Latos, trzecygò strumiannika òstelë jesmë z Jerzim Stachùrsczim rôczoné do Pòmieczińsczi Ëtë na zjińdzenié pòswiãconé kaszëbsczi mùzyce. Nigle më zaczãlë ò ni gôdac, zdążëlë më zbłądzëc w sniegòwi kùrzawie. Nëkelë më szlachama szlópów na lesną łączkã. Czedë droga w kùńcu sã nama wëprosca, na môlu, w remizë- cziledzesąt lëdzy, w wikszoscë dzecy słëchało prawie na karno „Pleskòta” z Chmielna. Pò tim më prawilë ò moderny kaszëbsczi mùzyce. Pòkôzelë jesmë, jak pòwstôwô piesnia. (Jerzi dôł melodią- jô słowa). Przë tim òd dzecy dało sã czëc, bòdôjże melodiô nôlepi przëchôdô przë krowów dojenim. Dosc rzec, że pòzeszłi tego wieczora przeszlë òd „Kaszëbsczich nótów” z Tadeùszã Makòwsczim przez „Serce wilijny nocë” z Werónką Korthals- do rapòwaniô „Tej pòjma dali” z taczim jednym z brodą. Pò môłi kôwce z kùchã i òdwiedzenim spòdlëczny szkòłë prowadzony przez stowôrã, chtërna naju przërôcza- rëgnelë më nazôd pòd dodóm. Szwatołë (płatczi sniegù) wcyg tuńcowałë na lëfce, robiło sã corôz cemni. Zôs më zabłądzëlë... Czedë w kùńcu më sã wtrekelë na gwôsną drogã- przëòbiecelë sobie jesmë, że òpiszemë nã rézã wiërztama. I tak téż sã stało. Pierszi ùrodzył sã ten:
Séwcowie Jerzimù Stachùrsczimù na wdôr jedny rézë
Sëniemë w zabëtą krôjnã z karama skòpicą mùzyczi... Séwiemë czôrnopòdniebné nótë na żôłté spòdlé spiéwnika przińdotë...
Brëniemë w nieòdgadłą kùrzawã... Autôł graje nôpiartégò marsza a sekùnd- drzéwiãta: ni tądkã...ni tądkã...
Płëniemë kawloma na przék... Kò jesz w karze gòrô mùzyka... Kò jesz są słowa do wëspiéwaniô... Kò jesz są ùszë do słëchaniô... Kò...
4 strëmiannika 2004 rokù, gòdz. 15.57
J. Stachùrsczi òdpòwiedzôł:
Marzec, biało za szybą samochodu… Tomkowi Fopke w odpowiedzi na wiersz „Séwcowie”
Marcowe anioły postawiły konfesjonał wieczoru Na czwartkową, postną rozmowę Na skraju Pomieczyńskiej Huty Aż na ich skrzydłach utkanych z jałowca i ciszy I na ich rozkaz Przybiegła husaria z różowego światła By za chwilę, z łoskotem, cisnąć na jego linię nieco żółci i fioletu By potem, bezszelestnie schować się Za peleryną chmury pędzącej do Sianowa Bezlistne gałęzie mrozu odsłoniły wyniosłą katedrę wieczoru Osrebrzoną ikonami sosen przytulających się do lasu Rozsypały się wspomnienia jak jabłka na dywanie zmierzchu I wtedy księżyc je podniósł I położył na sercu wieczoru By dodać im anielskich włosów bo W marcu jest biało za szybą samochodu Gdy podeszła do nas kobieta z tęczą i jabłkiem Wydawało się, że taką drogą metafory Mogą wędrować tylko zegary Przypisane dalekim galaktykom bieli I wtedy zobaczyłem, że Księżyc oparty o bar wieczoru palił papierosa Jak Julian T. w kabarecie I patrzył w oczy dzieciom, ich rodzicom I słyszałem śpiew ciszy zasypanej śniegiem w przyszkolnym ogródku I widziałem jak wszyscy zachwycali się słowami pana K. Upudrowanymi słodyczą jak pączki w tłusty czwartek Podczas gdy za oknem remizy nachylały się nad nami ciemne chmury Rozpięte jak deski w postnych stodołach Nieruchome od pierwszego dotyku gwoździa Wracając jechaliśmy w ciemności Powiedziałeś: „ tutaj na pewno jest droga, bo obok rosną drzewa” Zatrzymaliśmy się na chwilę Przez śnieżycę widziałem jasne kwadraty świateł Kobieta i mężczyzna powiedzieli: „ dojedźcie do krzyża, i potem będzie widoczna droga „ Mieli rację Noc jak wielka poduszka Napełniła się puchem A wiatr ze śniegiem ciągle tańczył przed szybą samochodu Stroił się w jego reflektorach Chował się za parasol ciemności Pudrował swoje rzęsy cieniami przydrożnych krzewów i drzew I wtedy stwierdziliśmy Że taka jest droga Do Światła Bo nikt nie zna lepiej Drogi do źródła wiersza Ani do czerni niepamięci
06.03.2004 r.
Tómk Fópka
|
|