Latos, trzecygò strumiannika òstelë jesmë z Jerzim Stachùrsczim rôczoné do Pòmieczińsczi Ëtë na zjińdzenié pòswiãconé kaszëbsczi mùzyce. Nigle më zaczãlë ò ni gôdac, zdążëlë më zbłądzëc w sniegòwi kùrzawie.

Nëkelë më szlachama szlópów na lesną łączkã. Czedë droga w kùńcu sã nama wëprosca, na môlu, w remizë- cziledzesąt lëdzy, w wikszoscë dzecy słëchało prawie na karno „Pleskòta” z Chmielna. Pò tim më prawilë ò moderny kaszëbsczi mùzyce. Pòkôzelë jesmë, jak pòwstôwô piesnia. (Jerzi dôł melodią- jô słowa). Przë tim òd dzecy dało sã czëc, bòdôjże melodiô nôlepi przëchôdô przë krowów dojenim. Dosc rzec, że pòzeszłi tego wieczora przeszlë òd „Kaszëbsczich nótów” z Tadeùszã Makòwsczim przez „Serce wilijny nocë” z Werónką Korthals- do rapòwaniô „Tej pòjma dali” z taczim jednym z brodą. Pò môłi kôwce z kùchã i òdwiedzenim spòdlëczny szkòłë prowadzony przez stowôrã, chtërna naju przërôcza- rëgnelë më nazôd pòd dodóm. Szwatołë (płatczi sniegù) wcyg tuńcowałë na lëfce, robiło sã corôz cemni. Zôs më zabłądzëlë...
Czedë w kùńcu më sã wtrekelë na gwôsną drogã- przëòbiecelë sobie jesmë, że òpiszemë nã rézã wiërztama. I tak téż sã stało. Pierszi ùrodzył sã ten:

Séwcowie
Jerzimù Stachùrsczimù na wdôr jedny rézë

Sëniemë w zabëtą krôjnã
z karama skòpicą mùzyczi...
Séwiemë czôrnopòdniebné nótë
na żôłté spòdlé spiéwnika przińdotë...


Brëniemë w nieòdgadłą kùrzawã...
Autôł graje nôpiartégò marsza
a sekùnd- drzéwiãta: ni tądkã...ni tądkã...


Płëniemë kawloma na przék...
Kò jesz w karze gòrô mùzyka...
Kò jesz są słowa do wëspiéwaniô...
Kò jesz są ùszë do słëchaniô...
Kò...

4 strëmiannika 2004 rokù, gòdz. 15.57




J. Stachùrsczi òdpòwiedzôł:


Marzec, biało za szybą samochodu…
Tomkowi Fopke w odpowiedzi na wiersz „Séwcowie”

Marcowe anioły postawiły konfesjonał wieczoru
Na czwartkową, postną rozmowę
Na skraju Pomieczyńskiej Huty
Aż na ich skrzydłach utkanych z jałowca i ciszy
I na ich rozkaz
Przybiegła husaria z różowego światła
By za chwilę, z łoskotem, cisnąć na jego linię nieco żółci i fioletu
By potem, bezszelestnie schować się
Za peleryną chmury pędzącej do Sianowa
Bezlistne gałęzie mrozu odsłoniły wyniosłą katedrę wieczoru
Osrebrzoną ikonami sosen przytulających się do lasu
Rozsypały się wspomnienia jak jabłka na dywanie zmierzchu
I wtedy księżyc je podniósł
I położył na sercu wieczoru
By dodać im anielskich włosów bo
W marcu jest biało za szybą samochodu
Gdy podeszła do nas kobieta z tęczą i jabłkiem
Wydawało się, że taką drogą metafory
Mogą wędrować tylko zegary
Przypisane dalekim galaktykom bieli
I wtedy zobaczyłem, że
Księżyc oparty o bar wieczoru palił papierosa
Jak Julian T. w kabarecie
I patrzył w oczy dzieciom, ich rodzicom
I słyszałem śpiew ciszy zasypanej śniegiem w przyszkolnym ogródku
I widziałem jak wszyscy zachwycali się słowami pana K.
Upudrowanymi słodyczą jak pączki w tłusty czwartek
Podczas gdy za oknem remizy nachylały się nad nami ciemne chmury
Rozpięte jak deski w postnych stodołach
Nieruchome od pierwszego dotyku gwoździa
Wracając jechaliśmy w ciemności
Powiedziałeś: „ tutaj na pewno jest droga,
bo obok rosną drzewa”
Zatrzymaliśmy się na chwilę
Przez śnieżycę widziałem jasne kwadraty świateł
Kobieta i mężczyzna powiedzieli:
„ dojedźcie do krzyża, i potem będzie widoczna droga „
Mieli rację
Noc jak wielka poduszka
Napełniła się puchem
A wiatr ze śniegiem ciągle tańczył przed szybą samochodu
Stroił się w jego reflektorach
Chował się za parasol ciemności
Pudrował swoje rzęsy cieniami przydrożnych krzewów i drzew
I wtedy stwierdziliśmy
Że taka jest droga
Do Światła
Bo nikt nie zna lepiej
Drogi do źródła wiersza
Ani do czerni niepamięci

06.03.2004 r.


Tómk Fópka