Tak, ale zarówno orzeł, jak i smok ma swoje głębokie uzasadnienie w mitologii rodzimej, podobnie wilk, jeleń, syrena, trójząb, góra, strzały, krzyż, drzewo - a gryf - nie :)
Daj mi chwilkę to poszukam o tym Chrystusie.

Choćby tu:

http://www.jezuici.pl/am/arc/arc_051.htm


A i jeszcze jedno pytanie - co znaczy słowo "bork" w języku kaszubskim?

Cytat:


Wilk.

Dzięki Stojgniewie, tak myślałam :)

Stojgniewie, skąd to tłumaczenie? Nie spotkałem się nigdy z "borkã" jako "wilkiem", jedynie "wôłk". Przeszukałem słownik Trepczyka i też nic nie znalazłem. Proszę o źródło!

To by wyjaśniało skąd dwa wilki w herbie Borków (tak się składa, że moje miasto było pod ich panowaniem).

:) Tak się składa, że moje obecne też :) Wilki na herbie Borków są bardzo proste do wyjaśnienia, przypomnij z jakiego plemienia pochodzili Borkowie?
Bardzo szybko jednak zapomnieli co znaczy Bork, skoro jeden z nich miał na imię Wolf ;)

Wikipedia podaje, że w średniowieczu Kościół przyjął gryfa za symbol Jezusa, ze względu na połączenie postaci lwa i orła, symbolizujących ziemską i niebieską naturę.

Jako że wykorzystywane w heraldyce lew i orzeł były zacnymi stworzeniami, rycerze chętnie przyjęli połączenie obu tych zwierząt. Do tego istniało przekonanie o wielkiej nienawiści pomiędzy gryfami a końmi, stąd gryf na tarczy miał płoszyć konia przeciwnika.

Opowieści o gryfie miały być znane w Europie praktycznie od początku średniowiecza (pierwsza opowieść dotyczyła św. Brendana z VI w.). Więc - to moje domniemanie - jeśli przyjęcie godła przez władców Pomorza wiązać z wyprawami krzyżowymi, to chyba w tym sensie, że wyprawy dawały sposobność do "wymiany kulturalnej" między rycerzami z całej Europy. Należy wyrazić uznanie dla władców peryferyjnego państewka, niezbyt dawno ochrzczonego, że na "giełdzie symboli" wybierali to, co najlepsze

----------------
Stanisław Geppert

Jeśli się mylę, to możecie zlać na kwaśne jabłko - chyba jako jedni z pierwszych przyjęli chrześcijaństwo, tuż za rogiem rodzimego grodu biskupstwo, tytuł książęcy całego Pomorza i władanie potem kilkaset lat, wyprawy krzyżowe i jako jedni z nielicznych odrzucają rodzime symbole na rzecz symboliki chrześcijańskiej, a potem jeden z Gryfitów protegowany do zajęcia tronu polskiego.

U Ramułta jest tylko "bórk" 'mały bór, borek'.
U Sychty to tylko nazwa miejscowa (wieś Borek, nazwy pustkowi).
Nie ma tam niczego odnoszącego się do "wilka".

Słownik etymologiczny Bańkowskiego podaje "bór" 'las iglasty' od XIII w., w st. maz. 'część lasu sosnowego jako odrębna jednostka gospodarki bartniczej'

Tylko zgaduję, ale etymologii nazwiska Bork szukałbym w leśnictwie, może bartnictwie. A ws. wilków w herbie, zastanawiałbym się nad jakąś rodową legendą analogiczną do tej objaśniającej pochodzenie świńskich łbów w herbie gdańskich Ferberów.

I w słowiańszyczyźnie, i w germańszczyźnie, wilk to wilk. Nie słyszałem o żadnym borku.

----------------
Stanisław Geppert

Nie, nie - słowiańszczyzna różniła się od germańszyzny zasadniczo tym, że Słowianie przestrzegali pewnych zasad, które były dla nich święte:
1) nie nadawali imion związanych z imionami bogów, których wyznawali,
2) nie wypowiadali imion swoich bogów nadaremno,
3) nie wypowiadali imion pewnych zwierząt: przede wszystkim wilka (nie wywołuj wilka z lasu, o wilku mowa, a wilk tuż...) i niedźwiedzia. Jeśli chodzi o wilka, to rzeczywiście znamy prawidłową jego nazwę (w sanskrycie vrk), jeśli chodzi o niedźwiedzia, nie ma pewności, czy to nazwa pierwotna czy zastępcza. Właśnie zastępczych nazw używano na co dzień.
Dlatego znany na Pomorzy Trzygław, to najprawdopodobniej nazwa zastępcza, określająca boga o imieniu Weles/Wołos.
Lucice prawdopodobnie pochodzą od wilka: srogi, dziki itd.
Wilki w herbie Borków są ściśle związane z mitologią i Trzygławem, podobnie jak inne wyobrażenia herbowe na tych ziemiach.
Borkowie, to bardzo stary ród pomorski, który przejął wyobrażenia opiekunów plemienia na swoją tarczę i na godło.


Jest taki herb jak GRYZIMA, inne jego nazwy to: Borek, Bork, Lupus, Wilk. To daje trochę do myślenia - poza słownikami ;)

Pani Magdaleno, z drugiej strony w XVI wieku innemu z Borków dziano imię Matzke, więc Mackò / Maćko ;) Myślę, że nie wszyscy z nich zapomnieli o tym, kim są... a jak już to dużo później :)

Nazwisko rodowe tej rodziny należy łączyć z protoplastą rodu, którym był Borko I, ojciec Przybysława. Wpadłem na pomysł, że jeżeli słowa Stojgniewa są prawdziwe, to byłoby to jedno z niewielu słowiańskich imion stworzonych od zwierząt (są Wilkomir i Wilczan), a Borko, czy dzisiaj Bòrkò, to byłby taki "Wilko, Wilczko".

Pòzdrówk!