Jeden chlop z miasta bél na wczasach na wsy. Jednégò dnia, jak tak slunuszkò fejn swiécëlo, legl sã na ląkã, bë kąsyczk sã pòòpalac. Nicht tam jemù nie nie wadzyl dlôte zebul sã do gòlégò. Tak leżąc zdrzôl w niebò ë rozmiszlôl jak to fejn je na wsy mieszkac. Jaż wtim òsa szczipnã gò w pënka.
– Ajjj jaj!!! – zawrzeszczôl jak òbarchniali.
Chwôcël sã za przërodzenié a nëkôl do gòspòdënié, bë na, w tim jegò cerpieniém, mògla co pòmóc. Bialka widząc jegò nieszczescé pòradzëla mù, żebë szedl do kòmòrë dze stojôl zbónk z kwôsznym mlékã.
– Wezce zróbce so òklôd. To pòmóże – zagwësnila.
Nen szedl, a niechcącë tracëc czasë na òklôdë, wsadzël pënka w zbónk… ë jaż jãknąl z ùldżi.
Bez òkno kòmòrë pòdzéra gò córka gòspòdëni, Ana. Bëla òna biwalô w swiece (na diskòtece) a dozdrzenialô ju do chlopa. Widząc to zôgôda do se:
– Alaże, jak ti chlopi no mlékò ze se wëpùszczają jô wiele razy mia widzóné, ale jak tankùją to pierszi rôz.

Szpôs, chtëren wiedno òpòwiôdóm w baro „swiãtoblëwëch” karnach...


Rzeknã Wama szpôs. Lecy bòcón nade wsą i klekce: „Móm òrgazm! Móm òrgazm!”- znajeta Wa to?
Colemało gôdają: Nié!
- Tédë żałujta, bò to je fejn sprawa!- odpòwiôdóm.

Przechodo zezowaty bialka do zezowatego dochtora
e dochtor do niej:
Le pojedinczo bialko, pojedinczo !!
Jo nie do Waji chlopie, jo do tego dredzigo- odrzekla mu bialka

----------------
Viva la Kaxubia......

Zakònnica sta kòle drodżi ë scyga auto. Pò sztóce zatrzima sã kòl ny snôżô dzéwcza w pësznym, nônowszi klase auce. Jak ju jachalë zakònnica zapita sã ny dzéwczë:
– A skąd të môsz taczé fejné auto? Gwësno tatk cë kùpil.
– Nié, tatk nié, le kòchónk – òdrzekla bez sromòtë dzéwcza.
– A to fùtro téż cë gwësno nen kòchónk mô kùpioné?
– Ale dze! To je òd drëdżégò.
– A ne perfùmë?
– Te są prawie òd trzecégò co w Pariżu mieszkô.
Wieczór, czedë zakònnica leża ju w lóżkù, do jizbë wlôzl ksądz wikari.
– Nié, dzysô z tegò nick nie bdze, przënômni ni za te dropsë co mie ksądz dërch wcyg przënôszë!

To je fakt, jaczi jem był swiôdkã, ale do smiéchù:
Był w Gduńskù taczi ksądz, co miôł charakter flegmatika, i lubiôł so nierôz wëpic z drëchama. Jednégò razu przëjachôł do jegòmòsca drëch z za zôpadny greńce, a ksądz nié miôł ani kroplë. Òd razu pò mszë zeblókł sutannã i òbùł dres, żebë nicht pò drodze i w mònopòlowim nie pòznôł, że to je ksądz. Ale jak to flegmatik i sklerotik, z przënãceniô włożił na głowã biret.
I jidzë dzyrzkò, jak na flegmatika na zôkùpë. Pò drodze kòżdi, chto gò pòtkôł, kłuniôł sã i pòzdrôwiôł: Niech mdze pòchwôlony.... A ksądz so mëslôł: skądka òni wiedzą, że jô jem ksądz, kò jô so jinaczi òbùł, a do te w ny stronach nicht miã bë nié miôł znac.
Jak wlôzł do mònopòlowigò, kùpił co trzeba i mëslôł, że nicht gò nie pòznôł. A jednym razã sprzedôwca i całô réga za nim pòzdrowiła dobrodzeja. Tej ksądz czësto zwątpił i nié mógł zrozmiôc, że kòżdën gò pòznôł nimò spòrtowigò òbùcégò.
Dopiérze jak przëszedł nazôt, òpòwiôdô swòjémù drëchòwi ò tim, co gò pòtkało. A ten smùlił so pòd nosã i kôzôł òbezdrzec sã w szpiglu...................
To je fakt, jaczi jem był swiôdkã, ale do smiéchù:

Cos z mùzéalny robòtë

Jak jô zacząn robic w pùcczim mùzéùm, to bél jem wëdelegòwóny do zómkù w Krokòwie, dze bez dwa miesące, òb lato, pilowôl jem ekspòzëcëjë archeòlogiczny. Ò tim dzélu nôùczi za wiele jem nie wiedzôl.
Na ti wëstawie bél jeden czekawi ekspònôt: domkòwô pòpielnica, tj. takô w sztôłce chëczë. Do Krokòwë przëjéżdżalo baro wiele Niemców. Mój niemiecczi bél wnetczas (jak i terô) baro ùbòdżi. Znôl jem bitte, danke, guten tag i das kostet….
Jednégò dnia pòdchôdë dó miã jednô Niemka ë szwargòce:
– Guten tag.
– Guten tag – grzéczno òdpòwiôdóm.
Òna cos tam dó miã gôdô ë cygnie mie za remiã na wëstawã.
– Was ist das? – pòkazëje na domkòwą pòpielnicã.
„Diable” – mëszlã jô so, jak ji terô móm wëdolmaczëc co to je, ale próbùjã:
– Men, znaczi czlowiek – pòkazëjã na se. – Ist kapput. Fersztajn, ja?
– Fersztajn – cziwie òna glową.
Ne te dolmaczã dali:
– Men kaput a te jegò fajer – pòkazëjã jak sã czlowiek pôli machając do górë pajama.
– A te gò tam bënë wcyskalë – ë na nibë wcyskóm bënë negò spôlonégò biédôka bez taką môléńką luczkã.
– Ach ja, fersztein. Das ist URNEN! – rzekla òna ze smiéchã.
Alaże! Jô sã mãcza dzesãc minut, a doch kòl nas to téż je ùrna.
A swòją drogą, jak ne wszëtczé jãzëczi za sobą szlachùją.

Téż rzeknã ò autenticznëm przëtrôfkù z mòji robòtë. (Robiã w urzãdze gminë).

Zazwònił do mie mòckò nerwés chłop, chtëren chcôł, żebë natëchstopach jemù drogã pòprawic.
- Jadã- gôdô- jedna rëklëna, drëgô- a na trzecy mie gebys (sztucznô szczãka), wëpôdł...

Kùla
Ùżarti jak swinia, Frãc, wrôcôl z wieselégò dodóm. Czedë szedl przez smãtôrz wpôdl w swiéżo wëkòpóną kùlã, dze òstôl spiącë.
Za jaczis czas, z tegò samégò wieselégò, kùlawim krokã cygnąl Antón. Jak przechôdôl przez smãtôrz ùczul spòd zemi glos:
– Ala diôchlë jo, ale tu je zëmno!
Antón sã w ną kùlã tak przëzdrzôl ë rzekl:
– Jak cë je zëmno, to czemùż të sã òdkòpôl?

ùczëté:

Spòtkelë sã dwaji kaprowie. Jeden mlodi, co dopiérzô zaczinôl w piracczim fachù, a drëdżi, stôri z drzewianą szpérą, hakã miast rãczi a wëkòlonym òkã.
– Jak wë tą szpérã stracëlë? – pitô sã mlodi.
– To bëlo w biôtce ze Szwédama – gôdô stôri.
– A jakùż z tą rãką bëlo?
– Tą mie Duńczicë òbcãlë.
– A no slépiã przez kògò wë stracëlë?
– To przez ptôcha, chtërny mie w no òkò nasrôl.
– Doch òd ptôszégò gówna òka sã nie tracy – dzywi sã mlodi kaper.
– Jo, le to bëlo te, czedë jô miôl pierszi rôz hôk miast rãczi zalożoné.