Przëchôdë chlop do dochtóra. Nen belno jegò zbôdôl ë rzekl:
– Wë jesce zdrowi jak kóń.
– Cëż?
– Jesece zdrowi jak rëba.
– Ala biédze jo, jem nie wiedzôl, że trafil do tirasta miast dochtóra.

tirast – dochtór òd zwiérząt

Zawalël sã nowò pòstawiony bùdink. Zeszla sã specjalnô kòmisëjô, żebë ùstalëc jak taczé cos mòglo sã stac. Nôsamprzód wezwalë na przëslëchanié piôsk.
– Slëchôj, piôsk, jakùż tam bëlo z tim bùdowaniém? Bëlo ce tam dosc?
– Dôjce mie pòkù, jô w niczim nie jem winny. Spëtôjce lepi wòdã.
Wezwalë wòdã.
– Në jakùż tam z tobą, nie bëlo ce czasã za wiele.
– Ale gdze, mie bëlo tëli, kùli mia bëc. Lepi pëtôjce sã cemeńtë.
Zawòlalë flot cemeńt na przeslëchanié.
– Në, cemeńt, wiész të co ò ti katastrofie bùdowlany?
– Jô nick nie wiém. Mie w to nie mieszôjta, mie tam nie bëlo!

Terô Wë!

Przëtrôfk z żëcô wzãti...

Na zajãcach z aktorsczégò graniô dlô sztudérów Mùzyczny Akademië we Gduńskù (młodëch spiéwôków) mia swój môl takô akcëjô:
Dwòje młodëch na binie. Òna- dramaticzny sopran. Òn- bòhatersczi tenor. Òna grô młodą brutkã. Òn stôrëgò strëcha, chtëren mô na nią wiôlgą chãc. Stoji za nią i òbjimô jã wpół za brzëch. Gôdô swòjã rolą: -Co, ni mómë krôwcczi? Wtim profesorka przerwa i krziknã: Wëżi! Wëżi! Na to tenor wzął ò òktawã weżi: - Co, ni mómë krôwcczi?

Wierã chòdzało ji ò te rãce...

Ana szkalëje, starce, na swòjégò chlopa, chtërnô nick z ji gôdczi ni mòże zrozmiec.
– Terô pòmalinkù. Rzecze mie czemùż të dzéwczã dërch tak na niegò wadzysz? – pitô sã ji tescowô.
– A cëż z niegò je za chlop, jak òn ani sznapsë pic, ani w kôrtë grac nie rozmieje!
– Në to doch je dobrze.
– Ale dze! Nie rozmieje sznapsë pic, a pije jak swinia. Nie rozmieje w kôrtë grac, a graje.

Darënk

W krómie z bómkama:
– W czim, chlopie, mògã pòmóc?
– Je cëczer w kòstkach, abò jakôs jinszô tóniô bòmbòniéra dlô tescowi?

Tescowô
W czim tescowô je pòdobnô do dwiérzi?
Jedno i drëdżé czasã mùszi trzasnąc, żebë sã zamkło...
(Tu nie chòdzy w całoscë ò Mëmã mòji Białczi!)

Ni ma jak towarzëstwò
Na krëszce sedzy gapa i przëzérô sã knadze, chtërna sã pase na łące pòd drzéwiecã.
Wtim knadzëskò jãło sã tromòlëc pò drzewie w górã. Szpérëska ji sã pùrgają, cãżkò disze, jãzëk na wiérzk wëwôlô, slépiska wnetka są bùten wëlazłé, wimiona òbszorowóné- òna nick le sã dżera ladëje...
Kùreszcze dotrëka sã na nã wietew, dze sedzy ptôch.
- Za piardã të tuwò wlazła?- pitô sã gapiskò.
- Mdã so òrzechë przëgriza- òdpiarło bidlã
- Kò tu ni ma òrzechów na tim drzéwiecu!
- To nick nie wadzy, w miészôczkù jem so je mët zahala...

Stôri szpôs
Do stôrégò, kaszëbsczégò zómkù przëjachelë letnicë na òbzórczi.
- Czë tuwò strôszi? – pitają òprôwôdzającygò jich starëszka.
- Nick ni móm ò tim czëté- òdpòwiôdô- wanożã pò òkòlim òd zwiksza trzësta lat i żódnégò strôszka jem jesz nie ùzdrzôł...

Przewòdnik w Gduńskù òprowôdzô turistã z Eùropejsczi Ùnië.
– Nen dodóm je baro òsoblëwi… – pòkaziwô na widzalą chëcz.
– Ë tam – przeriwô turista – kòl nas w Ùnië taczich dodomów mómë tësącë.
– Wierã, że jo, bò to chëcz òbarchnialëch.

witóm drechów!
Do uzdrzeni
Jobard