Do czégò Kaszëbom je nòt komùna ?

Bë sã òni sami ze sã nié sztridowalë.

Jeden chlop bél baro pòbòżny, co bë nie robil, wiedno na pòmòc przëzywôl Bòga, Matkã Bòską, aniółów a wszëtczich swiãtëch.
Jednégò razë chcôl wlézc na kònia. Chwacôl sã za sodlo a swòjim zwëkã zawòlôl:
– Swiãti pańscë pòmóżce – przë tim tak mòckò sã òd zemi òdbil, że przelecôl na drëgã stronã.
Wstôjając, wëzdrzôl w niebò, ë rzekl pòd nosã:
– Le nie wszëtcë razã…

Ksądz głosył kôzanié w kòscole na temat żeńbë:
- żeńba to je baro wiôldżi sakrameńt. Je òna jak dwa òkrãtë, co pòtkałe sã w porce.
Jeden z chłopów na kòscole gôdô na ùchò swòjégò drëcha:
- wiész të co, tej jô móm mëszlã trafioné na òkrãt wòjnowy.

– Kùli wôrt je chlop?
– Zlotégò: jaje pò 40 groszi, tuta do nich 20 groszi, rurka darmôk.

Na PKS-e stoji baro wiele lëdzy. Jednym razã, znóny w òkòlim pita Józef, glosno rzecze:
- Wiéta wa co, jô bë tak chcôl, żebë terô na nas spadla bómba.
- Jes të glëpasy, më bë doch wszëtcë zdżinãlë! - zgòrzëlë sã lëdze.
- Ë ó to chòdzy. W taczim scëskù, swiãti Pioter móglbë sã letkò pòmilëc, ë te jô bë sã przez ną brómã jakòsz do nieba przecësnąl.

Cos z mùzéalny robòtë:

Òpòwiôdôl mie gwësny archeòloga, że czedës jegò karno òdkòpalo kòle jedny wsë na Kaszëbach pòpielnicã z I w. pné, na chtërny zachòwóné bëlë sztrëczczi pôlców pramieszkeńca ti zemi. Archeòlodzë chcąc dowiedzec sã czë ne pôlce bëlë chlopa czë bialczi (co jidze wëbadac, a dalo bë wiôlgą wiédzã ò dôwnëch zwëkach) wëslalë zdjãcô nëch do kriminalnégò labòratorium milicjë. Pò jaczims czasu przëszla òdpòwiesc:
– Ni mòżemë przińc do tegò do kògòż przënôleżą ne sztrëczczi, bò taczi chtos nie je kòl naju w aktach zapisóny.

To pò prôwdze sã zdarzëło:

Czedës jedno białka na rënkù w Kòscerznie miôła gùlona. Òna go chcôła sprzedac za wiele dëtków. Le nicht nié chcôł òd niéj za tëli kùpic. Tedë òna jachała baną do Kartëz, le tam téż nicht òd niéj nié kùpił . Kùreszce òna jachała do Bëtowa (priz całi czas taczi sôm). Tam na białka òdmika miechùlc.....a gùlon leżi zasmiardłi.

----------------
Zdrzë: Peccunia non olet (Piniądz nie smierdzy)

– Cëż robi kòscotrup blondinë w szafie?
– Je to lóńskô dobëwczëni jigrë w chòwônégò.

Czëdes, gdë mój tatk bëł môłi, òn sã zapitôł starich:
- Czemù, wa pijeta tëli néj kawë ?
- A to të knôpkù nié wiedzôł ? Doch bë gówno glãc miôło.

----------------
Zdrzë: Peccunia non olet (Piniądz nie smierdzy)

Jakùż terô rëchòwac?

Waldi bél baro dobrim stolôrzã. Le nawetkã nôlepszémù fachùrowie mòże zdarzëc sã nieszczescé. Rôz skażël so na żôdze pôlc. Krew trisnãla jak z kranë. Nó to nalazla sã rada. Waldi òwinąl pôlc sznëpelnikã, a żebë lepi sã to wszëtkò w grëpie trzimalo sklejil wszëtko limã. Tak z tim pôlcã przëszedl dodom na pôlnié. Ùzdrzôl to zarôzkã synk Waldégò, Tómk. Stojôl tak przed tatką a sã dërch przëzérôl, krącąc glową.
– Cëż të sã tak zdrzisz – Waldémù zmierzelo ju to wzéranié. – Bie le lepi sã bawic.
– Tata, të môsz pôlc skażony, joo?
– Jo, móm…
– Te jak të bdzesz terô rëchòwôl do dzesãc, jak cë jeden pôlc braknie?