Jedno niewierzącô bialka kùpia so pëszny kòżuch. Bialka jak to bialka, chca wszëtczim sã w nim pòkôzac. A dze tu je nôwicy lëdzy? Gwës, że kòscele! Tak wiãc tam szla. Jak wchôda bënë, te prawie òrganista wëcygôl na òrganach „Witôj króléwò”. Bialka bëla czësto baf, ledwò co wlazla a tu wszëtcë nó nią spòzérają ë spiéwają ò ni witôj króléwò. Bùszna stanã na wëstrzódkù ë pelnym glosã przemówila:
– Temù, że wa lëdze mie tak baro achtnãlë, jô waju wszëtczich rôczã na kôwkã ë kùchã do se dodom. A të, chlopie – rzekla do ksãdza co sedzôl w pluderkasce – jak sã wësmrodzysz téż mòżesz przińc.

– Jakô je różnica midzë scyrzã a studentã zdôwającym jegzaminë?
– Niżódnô. Tak samò mądrze spòzérają wiele nie rozmiejąc.

Mëma bùdzy Janka i wrzeszczi:
– Wstôwôj Janie! Bana za dzesãc minut òdjéżdżô.
– A czë jô leżã na torach?

Przeczëtóné:

Pòd Wiedniã spòtkalë sã dwie armijë: pòlskô ë tureckô. Niżódny ze strón nie spieszëlo sã do biôtczi, wiãc wòdzowie ùgôdalë sã, że losë bitwë rozstrzignie rozegracëjô na miecze nômãżniészëch ricerzów. Turcë chùtkò wëstawilë swòjégò nômòcniészégò chlopa. Bél òn dwa métrë wësoczi ë machôl mieczã, chtërny miôl 50 kg. Terô przëszedl czas na pòlsczégò wòjôrza, ë wtedë òkôzalo sã, że pòlsczé wòjskò żdając na bitwã, kąsk za wiele sznapsë wëpilo, ë nie bëlo kòmù w pòlu stanąc. W kùńcu z karna przepiti szlachtë wëlôzl zmiarti, trzãsący sã, szescdzesãcolatni ópka. Cëż bëlo zrobic – ópa mùszôl do biôtczi stanąc. Czedë Turk zaczął z wiôlgą sëłą nacérac na ópã, ricerze zaczãlë wrzeszczec:
– Ópa, w nodżi, w nodżi!
Zrobil sã wiôldżi rejwach a blóna pichù zakrëla walczącëch. Pò sztóce pich òpôdl w dól, a tam leżôl Turk z ùcãtima szpérama. Na nim stojôl ópa ë gôdôl do niegò:
– Môsz të bratkù szczescé, że ti wrzeszczelë „w nodżi”, bò jinaczi jô bë ce baniã miôl òdrąbóné.

– Czedë Éwa z Jadamã szlë pierszi rôz do lóżka?
– Na jeséń.
– Czemùż prawie na jeséń?
– Bò tedë jabka mòżna bëlo zerwac.

W rôju, leżąc na zelonym tëpichù trôwë, wëstrzód brzadowëch drzéwiąt, wòniącëch kwiôtków ë miodnégò spiéwù ptôszków Éwa smùli sã z lubòtą do Jadama pëtając:
– Kòchôsz të mie?
– A czë jô móm tuwò jinszi wibór?

Môli Andris szedł z tatką do cyrkù. Z czekawòscą przëzérôl sã jak jeden sztukmajster szmërgôl nożama w scanã, gdze stoja bialka. Lëdze baro mòckò bilë brawa bò noże wbilë sã wkól cala bialczi nie robiąc ji szkòdë.
– Jô nie wiém czemù ti lëdze tak mòckò klapòczą – gôdô do tatka zawiodli Andris. – Doch nen chlop ani razu ni miôl w ną trafioné.

– Jô ni móm sã w co òbléc! – szkalëje bialka na chlopa.
– Jô cë doch gôdôl, że bdzesz mia ze mną jak w raju.

Nënka szkalëje na syna:
– Jerzi, wez sã w kùńcu òżeni!
– Ale, nënkò, skąd jô cë bialkã nalézã, co bë dó miã pasyrowa.
– Nie pleszcze, të na gwës nalézesz jakąs dzéwczëcã, chtërnô bdze mia taczé samé zajinteresowaniô jak të.
– Mëma, a doch mie takô bialka, co sznaps pije, cygaretë pôli a za dzéwùsama lôtô!

Chlop do bialczi:
– Wiész të co? Corôz barżi të mie przëbôcziwôsz anióla.
– A czemùż to?
– Bò ni mô z ce niżódnégò pòżëtkù na zemi!