Cytat:
Oczywiście, że nie mają. Imiona bogów zbudowane były na tej samej zasadzie co imiona ludzi, ale to nie znaczy, że poszczególne człony w imionach ludzkich nawiązują do bogów.

Imiona słowiańskie miały charakter życzeniowy, np. wspomniane przez Ciebie "Świętosław" - pierwszy człon w słowiańszczyźnie oznaczał "święty" lub "silny", drugi człon oczywiście sławę. W połączeniu i pamiętając o życzeniowym charakterze mamy "Bądź sławny dzięki swej sile". Witosław (vit czyli władca, pan) - "Bądź sławnym władcą/panem".

Te same człony w imionach bogów mają charakter już nie życzeniowy, a raczej oznajmujący, więc Świętowit to Święty/Silny Władca, Rujewit to Władca Rugii.

Co do Borka, to nie wiązałbym tego z wilkiem, a ze zwyczajnym u Słowian skracaniem imion. W tym przypadku byłoby to zdrobnienie jednego z dwóch członów jakiegoś imienia z "bor" (np. Sambor, Świętobor, Racibor - "bor" to w słowiańskim walka, zob. rosyjskie borba). Skracanie przez odrzucenie jednego członu i zdrobnienie drugiego nie jest niczym dziwnym, np. Mirek, Sławek. Zważywszy, że częściej zostawiano człon pierwszy, pełne imię Borka mogło brzmieć np. Boriwoj (Borzywoj).

Taka ciekawostka, Tolkien budował imiona niektórych swoich bohaterów na sposób słowiański np. Boromir (tu mamy sprzeczność, bo człon pierwszy oznacza "walkę", a drugi "pokój" - czyżby wpływ radzieckiej doktryny pt. Wojna o pokój? ).

Dziękuje Darku za tego arktosa, który jest bruny i je miód.
Chcę jeszcze wrócić do kwestii imion związanych z bóstwami. MagdalenaM przytoczyła przykłady germańskie, podkopując nieco mój sceptycyzm wobec domniemanych głębokich różnic między ludami słowiańskimi i germańskimi. Chyba jednak niesłusznie, choć w drugą stronę. Bo słowiańskie imiona Świętosław i Witosław nie mają nic wspólnego z bóstwem Świętowitem, nieprawdaż?

----------------
Stanisław Geppert

@sgeppert:A który europejski lud nadawał?

Chòba Stachù môsz prôwdã:

The English word "bear" comes from Old English bera and belongs to a family of names for the bear in Germanic languages, in origin from an adjective meaning "brown".[2] In Scandinavia the word for bear is björn (or bjørn), and is a relatively common given name for males. The use of this name is ancient and has been found mentioned in several runestone inscriptions.[3] In Germanic culture, the bear was a symbol of the warrior, as evident from the Old English term beorn which can take the meaning of both "bear" and "warrior". The reconstructed Proto-Indo-European name of the bear is *h₂ŕ̥tḱos, whence Sanskrit r̥kṣa, Avestan arša, Greek ἄρκτος (arktos), Latin ursus, Welsh arth (whence perhaps "Arthur"), Albanian ari, Armenian arj. Also compared is Hittite ḫartagga-, the name of a monster or predator.[2] In the binomial name of the brown bear, Ursus arctos, Linné simply combined the Latin and Greek names. The Proto-Indo-European word for bear, *h₂ŕ̥tḱos seems to have been subject to taboo deformation or replacement in some languages (as was the word for wolf, wlkwos), resulting in the use of numerous unrelated words with meanings like "brown one" (English bruin) and "honey-eater" (Slavic medved).[4] Thus some Indo-European language groups do not share the same PIE root. The theory of the bear taboo is taught to almost all beginning students of Indo-European and historical linguistics; the putative original PIE word for bear is itself descriptive, because a cognate word in Sanskrit is rakṣas, meaning "harm, injury".[5]

http://en.wikipedia.org/wiki/Bear#Names

----------------
Zdrzë: Peccunia non olet (Piniądz nie smierdzy)

PS. Jô jem dbë jëż nen tekst ò Swiãtim Nëkloszu przódë tikôł sã jaczégò bóstwa

----------------
Zdrzë: Peccunia non olet (Piniądz nie smierdzy)

Pò kaszëbskù/pòmòrzkù pl:wilk to je WÔŁK, a téż NIEKARA, ë WËRWECH

"Sięty Nekloszu, gweszny nasz patronie, mermoc sę za naju foska do niebieskich wojc, do ktorego sę przewnikoł złodzej werwech z orłechem, i oszaradzeł mu rzetnicę, a ne długie pedroki gmeroły. Klasnijże go nam dużym kneplem, na którym rozparty stoisz, i ną długą mycą, którą mosz na głoje twojéj przenajsiętszej: a my za to doma wojcom naszem dobrodziejoszkom parę plesgajc, parę gęgajc, okonkow, ękorków, i kapkę śnierdzochy".

----------------
Zdrzë: Peccunia non olet (Piniądz nie smierdzy)

Gdyby tak było z herbami to zapewne i z nazwami miast i wsi - prawda? Od Żmija - strzegącego bramy do królestwa Trzygława pochodzi nazwa Żmigrodu, w herbie mamy smoka i wieżę. Nowy Żmigród ma smoka.
Nie wiem jak się rozglądałeś po sieci, ale proponuję zajrzeć na herb Łobza. Łobez niem. Labes przejął herb od rodu Borków. Borkowie mieli dwa wilki w herbie - możesz przejrzeć herb Łobza oraz Borków na attyce nieistniejącego już ich pałacu w Starogardzie http://lobez.pl/99-Borkowie.html
Oczywiście, że rycerze przejmowali znaki mitologiczne z wierzeń zarówno swoich jak i nabytych. Gdyby było inaczej na każdym herbie byłby krzyż łaciński - jako jedyny znak chrześcijański. Wszelkie smoki, węże, wilki byłyby niedopuszczalne ze względu na biblijną wymowę - wszak w Biblii oznaczają szatana. A jednak są w herbach. W herbach są też strzały, miecze, półksiężyce, gwiazdy - i zapewniam cię że nie mają nic wspólnego z chrześcijaństwem. To nie jest tak, że przyszło chrześcijaństwo i zapomniano o wierze przodków. Kultywowano tradycje pogańskie do jeszcze całkiem niedawna. I co tu dużo mówić, przecież palmy w tym kształcie, pisanki, smigus-dyngus, nawet choinka bożonarodzeniowa z Mikołajem włącznie - są pogańskie. Nie mylić Mikołaja biskupa z Mikołajem z Coca-Coli i Mikołajem ze Wschodu. Co wspólnego miał biskup z wilkami, reniferami i skrzatami?
Kościół nie tylko pozwolił, ale i przejął. Dlaczego nasza Wigilia różni się od wigilii w Hiszpanii np.?

Rozejrzałem się w sieci za informacjami o herbie Bork/Borck. Wszędzie znalazłem informację, że na tarczy znajdują się lisy (na pieczęci z XIII w. dwa, później trzy). Nie znalazłem żadnej wzmianki, że miałyby to być wilki.

Nie twierdzę, że w herbach nie stosowano wyimaginowanych stworzeń; ładny ich przegląd jest tu:
http://fr.wikipedia.org/wiki/Projet:Blasons/Meubles
Byłbym jednak ostrożny z nazywaniem ich "mitologicznymi wyobrażeniami" (np. nie przypominam sobie heraldycznych nawiązań do popularnych w średniowieczu legend arturiańskich albo - w czasach późniejszych - do mitów antycznych). Te wszystkie gryfy, jednorożce, syreny raczej uważano za stworzenia realnie istniejące gdzieś na krańcach świata, były one opisywane w iluminowanych bestiariach, i ze względu na cechy przypisywane im w tej literaturze, umieszczano je na tarczach.

Trudno mi sobie natomiast wyobrazić, że w średniowiecznej Europie władca by nadał herb z pogańskim bóstwem (opiekunem plemienia), poddany chciał go przyjąć a Kościół nie zaprotestował. Bo władca nie miał interesu we wpuszczaniu konkurencji w opiece nad poddanymi, poddany wolał identyfikować się ze stanem rycerskim a nie z plemieniem, w którym musiałby zrównywać się z pospólstwem, a Kościół nie po to niszczył pogańskie rzeźby, żeby potem je widzieć na tarczach ludzi będących zbrojnym ramieniem chrześcijaństwa.

----------------
Stanisław Geppert

:) Dowody? Ależ proszę bardzo
Adolf - "szlachetny wilk"
Rudolf – imię męskie pochodzenia germańskiego. Wywodzi się od słów oznaczających "sława wilka"
Wulstan lub Wulfstan – imię męskie pochodzenia germańskiego, złożone z członów wulf = wilk i stan = kamień.
Wolfram, Wulfram - imię męskie pochodzenia germańskiego oraz nazwisko wywodzące się od niemieckich słów Wolf - wilk oraz hraban= Rabe- kruk, co interpretowane jest jako Wilk i kruk Odyna.
Zyndram - imię pochodzenia germańskiego, powstałe ze słów sind i Rabe (co w języku polskim oznacza kruka)
Ingolf — męskie imię germańskie, składające się z członów Ing- i -wolf[1]. Według jednych badaczy pierwszy człon imienia, Ing-, pochodzi od germańskiego Ingwa, Ingu, co oznacza "członek plemienia Ingweonów"[2], inne źródła podają, iż człon ten wywodzi się od imienia germańskiego boga[1], a kolejne wskazują, iż ów germański bóg był pierwotnie bogiem plemienia Ingweonów[3]. Człon drugi imienia oznacza "wilk".

Oskar - To dwie formy tego samego imienia germańskiego, pierwotnie złożonego z ans— „Bóg” i gär (ger) — „włócznia”. Zatem Ansgar można rozumieć jako (posiadający) włócznię Ansa (Ansowie, czyli Asowie w mitologii germańskiej to bogowie z rodu Odyna, zwani Filarami świata). Ans zmieniło się regularnie w języku staroangielskim i w językach skandynawskich w As, a potem w Os (stąd Oskar), a gär/ger (w zależności od dialektu) rozwinęło się w językach skandynawskich w kar.

Inga, Ingeborda, Ingrida - Ing- (imię germańskiego boga płodności, znaczenie - jeżdżąca pod opieką Inga

Dalej z innych mitologii:
Irena - W mitologii greckiej Eirene była boginią pokoju. Rzymianie przekształcili jej imię w Irene i w takiej formie pojawiło się ono w innych językach.

Takich imion jest pełno, z niedźwiedziem, zwierzętami, bogami. Chciałeś tylko przykłady.

Gerrmanie, jak każdy lud miał swoje święte zasady, ale akurat nie takie, jedynie Słowianie mieli tak silne tabu w tym względzie - po prostu.

Gdybym napisała, że zwyczajnie nie wypowiadali imion bogów, bo to tabu, by ich czasem nie zwabić na ten ziemski padół niechcący i nie otrzymać batów za to, to wtedy nie odwołałbyś się do hebrajskiego Boga? Takie sztuczki zachowaj dla dzieci. Nie wypowiadali - tak samo jak imion niektórych zwierząt. A skąd dzisiaj taka trudność w określeniu panteonu? Że niby jedni czcili Welesa, inni Wołosa a jeszcze inni Trzygława, czy Trzygłowa, a może jeszcze trojana? Pomyśl - myślenie nie boli.
Rzeźby są przedstawieniem, a i tak funkcjonowały w obiegu pod imionami zastępczymi właśnie, co nie oznacza, że nie znali imion swoich bogów. Nie myl dwóch różnych kwestii. Nie napisałam, że nie czcili bogów.

Lucice - luty- srogi, dziki - opis natury - prawda?, luty miesiąc ważny dla wilków, miesiąc ważny dla Trzygława, Trzygław powiązany z wilkami.

Wilki w herbie - to temat na dłuższy wywód. Jak skończę książkę dostaniesz do poczytania.

Co do przejmowania znaków herbowych od mitologicznych wyobrażeń - to sorry - ale widzę, że musiałabym tłumaczyć Ci wszystko od podstaw. Powiem tylko, że przed chrześcijaństwem też było życie i nie było czegoś takiego, co chcieliby niektórzy - grubej kreski oddzielającej pogaństwo od chrześcijaństwa.

" Jest taki herb jak GRYZIMA, inne jego nazwy to: Borek, Bork, Lupus, Wilk. To daje trochę do myślenia - poza słownikami


Znaczy co jest podane do myślenia? Że ktoś ma dar różnorodnych skojarzeń?"

A tutaj to już przesadziłeś - można np. skojarzyć ziarno z piaskiem, ale ziarno to ziarno, a piasek to piasek. Jeśli nazwy herbu brzmią wilk, przedstawia czworonożne stworzenie, to jest to wilk - jasne?

"Chrześcijańscy rycerze przyjmujący za swój znak pogańskie znaki. Również poproszę o dowód."

http://pl.wikipedia.org/wiki/Boreyko
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bciesza_%28herb_szlachecki%29
http://pl.wikipedia.org/wiki/Karnicki_I_%28herb_szlachecki%29

Te 2 ostatnie, jak i wiele innych, mają w herbie słowiańskie, przedchrześcijańskie znaki. Co oznaczały? Trudno dziś dociec, ale nic katolickiego ;)

Nie zapominajmy, że chrześcijaństwo na ziemiach słowiańskich to przeplatanka wierzeń i symboli naszych rodzimych jak i obcych - bliskowschodnich, więc trudno się dziwić, że wiele naszego rodzimego trwało i trwa :)

Cytat:
A Germanie co: nie przestrzegali swoich świętych zasad? nie mieli takich zasad?
Cytat:
A który europejski lud nadawał?
Cytat:
Znaczy jak nie wypowiadali? Znali prawo żydowskie i nie wzywali imion bogów swoich do czczych rzeczy? Dlaczego zatem czynili sobie rzeźby i oddawali im pokłon i im służyli?
Cytat:
A skąd wiadomo, że Germanie nie robili podobnie?
Cytat:
Jest jakieś uzasadnienie tego przypuszczenia?
Cytat:
Proszę o dowód.
Cytat:
Chrześcijańscy rycerze przyjmujący za swój znak pogańskie znaki. Również poproszę o dowód.
Cytat:
Znaczy co jest podane do myślenia? Że ktoś ma dar różnorodnych skojarzeń?

----------------
Stanisław Geppert