Piechur napisał, że ogłasza pobór do Regimentu Piechoty Nr 52 von Hamberger i poszukuje osób nie bojących się pruskiego drylu, itd. itp.
Gdyby młodzi Kaszubi i Polacy odtwarzali dziś zwycięskie Powstanie Wielkopolskie 1806 z udziałem gen. Jana Henryka Dąbrowskiego i naszego rodaka Józefa Wybickiego oraz zwycięską kampanię pomorską Napoleona 1807, w wyniku której powstało Księstwo Warszawskie, sam zaciągnąłbym się jako kapelan pod ich sztandary. Dziwna rzecz, że takiego szlachetnego pomysłu dotąd nikt w Gdańsku nie podjął.
Polacy mają uzasadnione powody, aby z wdzięcznością dla Opatrzności Bożej wracać również do pełnego chwały zwycięstwa w Powstaniu Wielkopolskim 1918, które przyniosło ostateczne uwolnienie od ucisku pruskiego żołdactwa. Ojcowie nasi zrzucili w nim ostatecznie jarzmo Stiefelknechtów, parobków naciągających skórznie pruskim żołdakom. Kaszubom mroki pruskiego panowania rozświetliła jutrzenka swobody dopiero w roku 1920 i stało się tak dzięki kaszubskiemu zwycięstwu zapisanemu w Traktacie Wersalskim.
Pruskie buciory wróciły na Kaszuby ponownie w roku 1939 wraz z nazistowskim reżimem Hitlera, Himmlera i Förstera. Po roku 1945 panem życia i śmierci Kaszubów i Polaków był ludobójca Stalin i jego pachołki w walonkowych kamaszach. Na razie nikt nie odważył się jeszcze na Kaszubach "odtwarzać" niesławnej pamięci żołdaków 36 Nordost SS-Standarte in Danzig lub sowieckich hord z Północnej Grupy Armii Czerwonej.
Jeśli jednak znaleźli się ludzie gotowi "odtwarzać" najbardziej ponure i dla samych Niemców wstydliwe czasy Fryderyków, w sposób prawdopodobnie niezamierzony gloryfikując pruskie panowanie na Kaszubach i w Polsce, to musimy niestety obawiać się i takich "rekonstrukcji historycznych". Na Placu Czerwonym wybija się do dziś buciorami panowanie nad Czeczeńcami, Gruzinami i innymi podbitymi narodami. Wszystkich spragnionych "pruskiego drylu" proszę, aby zaciągnęli się pod sztandary ostatniego samodzierżawia w Europie lecz nie przywoływali upiorów ponurej przeszłości pod kaszubskim niebem.