Jest mi niezmiernie przykro, że poczuł się Pan urażony brakiem pozdrowienia z mojej strony. Proszę jednak przyjąć moje wyjaśnienie, które, jakkolwiek by się Panu nie wydało dziwne, jest jednak prawdziwe - po prostu Pana nie zauważyłem! Byłem skupiony na rozmowie z panią Rogenbuk, wkładałem dużo wysiłku w słuchanie jej w warunkach dużego hałasu i... naprawdę nie zwracałem uwagi na inne osoby. Serdecznie przepraszam za urazę. Przy okazji pragnę podziękować pani prezes za tę chwilę rozmowy, rozmowa ta była dla mnie ważna.

Być może dopiero idzie nam (pokoleniu, które kończyło studia w pierwszej połowie lat 90.) na społeczno-polityczne życie. Od ludzi Pańskiego pokolenia słyszę o tym od kilkunastu lat i pewnie będę słyszał tak długo, dopóki sami będziecie aktywni - życzę Wam, żeby to trwało jak najdłużej.

Życzę wszystkiego dobrego i dziękuję za podzielenie się z nami swoim zdaniem na tematy społeczne i tożsamościowe.

----------------
Stanisław Geppert