Temat jak temat. Faktycznie trochę za wiele teorii.
Zasada przy mocnych słowach jest jedna: krótkie wyrażenie o dużym ładunku emocjonalnym. Oczywiście kunszt oratoryjny niektórych mówców jest wielki i można ze zwykłego kurwowania zrobić prawie trzynastozgłoskowiec.

Tak bez żartów - kaszubska społeczność naszych dziadków i pradziadków obywała się prawie bez przekleństw. Pamiętam, że jak mój dziadek (rocznik 1912) użył "pararëlùsza" to oznaczało, że jest wyjątkowo wzburzony. I nie miało wówczas znaczenia, czy był w stanie przed czy po spożyciu Zapewne istniał także kaszubski margines, który korzystał z całego zasobu słowiańskich przekleństw. Piotr Dziekanowski, z którym kiedyś na ten temat rozmawiałem, wspominał iż ciekawym przykładem "nieczystości" regionalnego języka są księgi sądowe z... XVII i XVIII wieku, gdzie strony procesów opisywały nie tylko działania ale i obrazy słowne. Podobno, dzisiejszy wulgarny język to małe piwo.
Nie bez znaczenia zapewne były XIX wieczne działania pruskich władz, które kontrolowały w miarę możliwości wszystkie sfery życia - nie tylko porządek w obejściu (jak był bałagan to płaciło się sztraf) ale także naukę, długość palm wielkanocnych, ilość dni które przeznaczano na imprezy weselne oraz wiarę. Ordnung muss sein! Poddani takim samym rygorom Niemcy do dziś rzadko rzucą coś więcej niż niewinne Scheise lub określą kogoś jako Dumkopf.

Skazani jesteśmy więc na nibypolskie zapożyczenia. Najgorsze jednak jest w tym wszystkim to, że Kaszubi publicznie nie wstydzą się przeklinać dopiero po którymś tam kielonku albo piwku. Gdy mieszkałem jeszcze w Żukowie i zmuszony byłem wracać z Gdańska do domu autobusami PKS to tylko od takich delikwentów można było usłyszeć kaszubską gôdkã. Nie wiem jak jest teraz.