Przeczëtóné:

Pòd Wiedniã spòtkalë sã dwie armijë: pòlskô ë tureckô. Niżódny ze strón nie spieszëlo sã do biôtczi, wiãc wòdzowie ùgôdalë sã, że losë bitwë rozstrzignie rozegracëjô na miecze nômãżniészëch ricerzów. Turcë chùtkò wëstawilë swòjégò nômòcniészégò chlopa. Bél òn dwa métrë wësoczi ë machôl mieczã, chtërny miôl 50 kg. Terô przëszedl czas na pòlsczégò wòjôrza, ë wtedë òkôzalo sã, że pòlsczé wòjskò żdając na bitwã, kąsk za wiele sznapsë wëpilo, ë nie bëlo kòmù w pòlu stanąc. W kùńcu z karna przepiti szlachtë wëlôzl zmiarti, trzãsący sã, szescdzesãcolatni ópka. Cëż bëlo zrobic – ópa mùszôl do biôtczi stanąc. Czedë Turk zaczął z wiôlgą sëłą nacérac na ópã, ricerze zaczãlë wrzeszczec:
– Ópa, w nodżi, w nodżi!
Zrobil sã wiôldżi rejwach a blóna pichù zakrëla walczącëch. Pò sztóce pich òpôdl w dól, a tam leżôl Turk z ùcãtima szpérama. Na nim stojôl ópa ë gôdôl do niegò:
– Môsz të bratkù szczescé, że ti wrzeszczelë „w nodżi”, bò jinaczi jô bë ce baniã miôl òdrąbóné.