Jednégò dnia zeszlë sã Jurk z Benkã. Czedës ti dwaji baro lubilë chòdzëc razã na rëbë, le òd czasë jak Benek sã òżenil, jakòs ni mòglë sã spòtkac.
– Jakùż tam kòl mlodégò chlopa? Jidzemë w sobòtã na rëbë, czë na twòja jesz dërch ce krótkò trzimie? – pitô sã Jurk
– Nié, ni mògã. Bielka krzëwò nó miã zdrzi, jak jô le cos ò rëbach rzekã. Òna gôdô, że mie blós rëbë we lbie pliwają.
– Tej wezkôj le zrobi tak jak jô. Reno w sobòtã òtmikóm òczë, òdkriwóm pierzënã ë glosno gôdóm do ti mòji babë: „Cëż jô móm za élefanta doma. To nawetka nie szlachùje za bialką. Takô sëtô, pòmarszczónô, zaroslô! To doch nie je do wzéraniô”. Czej òna to czëje, tej zarô mie wërzëcô z chëczë. Jô biorã z szaùra wãdzëskò ë jidã nad jezoro. Kąsk trzôskù kòl tegò je, ale je to wôrt, bò bez cali dzéń mògã so spòkójno ribczi lowic.
– Fejn je tak nad wòdą so pòsedzec, ale kùliż tak mòże? Dze të pózni spisz?
– Jak dze? Doma spiã. Wieczór jak jô przińdã dodom, tej nôprzód ji bez òkno ne ribczi pòkôżã. Jak ji do nëch tak sã gãba ùsmieje, to je wiedzec, że je dobrze. Òna je fejn na wieczerzã przërëchtëje, a pòtemù më sã gòdzymë… ë pòkój je do nôstãpny sobòtë.
– Jô téż tak cos mùszã zrobic – rzek Benek ë ùgôdôwszë sã z Jurëkã na sobòtã szedl do dom.
W sobòtã wczas reno Benek òtemkl òczë, pòdniósl pierzënã, wezdrzôl na swòją gòlą, pëszną bialkã ë cëchò rzekl:
– A do diôchla z rëbama!

----------------
zdrzë: www.zymk.net, www.belok.kaszubia.com