>> archaizmy języka staropolskiego

Chętnie się dowiem gdzie w języku staropolskim były takie słowa jak:

bardëbónë (okolica "zabita deskami"), barë (nieurodzajna, leżąca odłogiem ziemia), bartniec (być chorym psychicznie), bôłka (piosenka), bełch (urwis, głupiec) , bëcz (wiedźma), bëdlëc sã (przyjaźnić się), biwszi (używane w celu wzmocnienia jakiegoś twierdzenia), blebrucha, bòtrëka, brëcza, brëga, brdëca, brzëczka (rzadkie, źle wyrobione masło), bleszczawa (pogoda pochmurna, zachmurzone niebo), bąbierëc sã (o mokrych deskach), bradło (posag), brëżdża (błoto na drogach), brzesznice (borówka czarna), brzmôlowac (dąsać się), brzodnik (niewód do łowienia ryb pod lodem w morzu), bùczec, bùczëc sã, bùdzësz, bùrlita, bùrléta (pucułowaty chłopak), bùszczéra, baszczëra (pyszałek, zarozumialec)

>>- zmiękczenia ki gi występujace w gwarach krajniackich czy mazurskich

To że są w gwarach krajniackich to tylko udowadnia dawną granicę na Noteci. Jeśli chodzi o gwary na dawnych obszarach pruskich to chyba taki "specjalista" jak Ty ma świadomość, że gwary na obszarze Prus powstawały wskutek rozmaitych interakcji w tym również osadnictwa z Pomorza. Jak dobrze poszukasz w internecie to znajdziesz mapkę z kierunkami migracji na obszarze Prus.

>>- zjawisko mieszania szeregów s,ś,sz


Chyba Tobie się coś pomieszało

- "s" występuje tam gdzie w prasłowiańskim było "s" i pod tym względem kaszubski jest archaiczniejszy od polszczyzny, gdzie "s" często przeszło w "ś"

- "sz" wystepuje tam gdzie w prasłowiańskim było"sz" z tym że wymawiane jest bardziej miękko także czasami przypomina brzmieniem "ś"; występuje również w pożyczkach z języka polskiego tam gdzie Kaszubi nie byli w stanie wymówić "ś"; takimi pożyczkami/zanieczyszczeniami są np. "mùszec" (kaszubskim odpowiednikiem jest "darwac"), "mëszlec" (kaszb. "dëdac"), "Jasz" (pl: Jaś)

- "ś" nie występuje w języku kaszubskim, chyba że zaliczymy do kaszubszczyzny na półspolonizowane gwary krajeńskie

>>- dyftongi wielkopolsko-pomorskie

Nie tylko wielkopolsko-pomorskie, ale chyba raczej pomorsko-wielkopolsko-łużycko-śląsko-połabskie, nie mówiąc już o niektórych gwarach ruskich.


Co do literackiej (zwłaszcza pisanej) kaszubszczyzny, to obecnie pod względem wymowy jest ona "kartuska", natomiast pod względem słownictwa zauważa się akcentowanie odmienności leksykalnych w tym również używanie słów północnokaszubskich, w tym słowińskich, więc nie można mówić że literacka kaszubszczyzna nie ma z gwarą słowińską nic wspólnego, co insynuuje Stojgniew bez przerwy. Niestety brakuje dbałości o należytą postać gramatyczną zdań. Bardzo dobrze pisał o tym Cybulski.


Zgadzam się z tym, że stopień spolonizowania gwar pomorskich zmniejsza się w kierunku z południa na północ i ze wschodu na zachód, przy czym tu powstaje pytanie czy "trasianka" to jeszcze język białoruski czy juz nie; czy "zaśmiecony kaszubski" to jeszcze kaszubski to jeszcze kaszubski czy już nie. Myślę, że obecnie można rozważać jedynie "język literacki", gdyż gwarowy jest i tak w zaniku nawet na Nordzie.

0) Z WPŁYWAMI POMORSKIMI - pomezańskie, chełmińskie, warmińskie, dobrzyńskie, prusko-mazurskie, lubawskie, michałowskie, pałuckie, kujawskie
1) BARDZO SILNIE SPOLONIZOWANE - krajeńskie, kociewskie, lasackie, poluskie, góralskie, borowiackie
2)SILNIE SPOLONIZOWANE - krubańskie (zaborskie), łyczackie, kościerskie
3)UMIARKOWANIE SPOLONIZOWANE - kartuskie, bytowskie
4)SŁABO SPOLONIZOWANE - wejherowskie, puckie
5)BARDZO SŁABO SPOLONIZOWANE - słupskie (słowińskie, kabackie)


Mówię o stanie na pocz. XX wieku, dziś jest jeszcze gorzej;

----------------
Zdrzë: Peccunia non olet (Piniądz nie smierdzy)