"To fajnie, ze Kolega stara sie usłyszeć tą (po warszawsku "te")wygasłą mowę." (A generalnie "tę" ;) )

Ach drëchù, czejbë to leno bëło taczé prosté jak gôdôsz! Bò môsz prôwdã ë ni môsz ji.

Wszystko się zgadza, ale tylko z pozoru niestety.
1. Æ
"æ" rzeczywiście częściowo się pokrywa ze szwą kaszubską, lecz tylko częściowo. W rzeczywistości oddaje "ä", gdy nie jest akcentowane i miękkie "a" pod akcentem. Zatem przy oznaczeniu iloczasu, który jest tu b. ważny, akutem, trzeba by skombinować "ë" z kreską (którego to znaku nie ma w większości dostępnych oznaczeń), z resztą podwójne oznaczenia przy jednej literze nie wyglądają dobrze, a tak to wstawiamy ǽ i już. Poza tem æ nie oznacza li tylko szwy kaszubskiej, ale rozprzestrzeniło się dużo dalej i pojawiło się w miejscu niemal każdego wygłosowego "e", co spowodowało, że inaczej się wymawia "tæ" (te np. owce, ale też "ty") a inaczej "te" (tej)
2. ť/tj oraz d'/dzj
W słowińszczyźnie akurat jest wyjątkowo mocna różnica w wymawianiu "cz" i spalatalizowanego "k' ", takoż się ma i z "g' ". Można by oczywiście nie stosować odrębnych zapisów i to uprościć, ale... zastanawiam się czy nie byłoby to znowu zbyt wielkim uproszczeniem. Szczególnie, że nikt tą mową nie włada i jest dla słuchu obca.
3. Ě bynajmniej nie jest pochylonym "e" i z tego się nie wywodzi. Oznacza krótki, akcentowany dyftong "ie" lub "i", zależnie od gwary. Jest bardzo pomocny, bo pokazuje, gdzie pada akcent. Zatem np. "těn" (ten) można czytać trojako: ten, tien, tin. Zależnie od gwary i akcentu.
4. Ą to rzeczywiście ã, z tym że akurat ã mi się zwyczajnie nie podoba, nie pasuje mi do słowiańskich języków. Pierwotne jest ą i można spokojnie tak ten dźwięk oznaczać, szczególnie, że nie ma omyłki, bo nosowe o przeszło denazalizację jak w czeskim - do "ou". Także rzeczywiście "wotesnołc" niemal.
5. Rozróznienie na v i w jest z tego względu, iż "v" w wielu miejscach najpierw stało się dwuwargowe, a potem zmieniło się w u niezgłoskotwórcze. Stąd "razów", choć w zapisie tak samo, rzeczywiście brzmi "razooł". Zaś "w" przed spółgłoską zależnie od gwary wymawia się jako ł bądź łw, stąd "główka" to glołka bądź glołwka. Zapis "glowka" daje tę różnorodność gwarową czytać na wybrany sposób.