>>PS. Polacy pamiętają o Piłsudskim, który nie zapisał się pozytywnie w pamięci rodzinnego litewskiego narodu, któremu Polacy z Piłsudskim na czele wbili nóż w plecy.

Przy całej mojej niechęci do marsz. Józefa Piłsudskiego, agenta Cesarstwa Niemiec i Monarchii Austro-Węgierskiej nie określałbym go jako zdrajcę narodu litewskiego. Był to dopiero czas w którym litewskość jaką my ją dziś znamy się formowała i tak naprawdę wśród Litwinów były przynajmniej dwie postawy:

1. postawa unionistyczna, za unią z Polską
2. postawa republikańska, za samodzielnym państwem, często na siłę szukająca wrogów wśród Polaków
3. postawa w której litewskość była uznawana za część polskości, a język litewski za język "wsiuński"

Prawdziwym celem akcji Żeligowskiego było zaszachowanie rządu litewskiego i zmuszenie go do ustanowienia federacji z Polską; jednak Piłsudski popełnił zasadniczy błąd - zajął tylko część Litwy sądząc, że zaszachowany rząd litewski się ugnie. Gdyby był mądrzejszy zająłby całą Litwę, albo nie zajmowałby jej wcale.

Akcja Żeligowskiego została jednak sprawnie wykorzystana propagandowo przez rząd litewski do podsycania antypolskich nastrojów i zaowocowała antypolskim szowinizmem, który ma miejsce do dnia dzisiejszego. Litewski szowinizm zaowocował tym, że polskojęzyczni mieszkańcy Litwy coraz mniej czuli się Litwinami, a zaczęli się uważąć przede wszystkim za Polaków. Oczywiście Piłsudski był Litwinem, sam siebie tak określał, do Polaków mówił per "Wy", często w poniżający sposób i był przeciwko inkorporacji Litwy Środkowej do Polski.

W rezultacie akcja Żeligowskiego zaowocowała polaryzacją postaw - na szowinistycznych Litwinów i zamieszkujących Litwę Polaków, którzy niestety dziś też często plotą bzdury o odwiecznej polskości tamtych terenów (wzmocnienie postaw 2. i 3. kosztem 1.)

----------------
Zdrzë: Peccunia non olet (Piniądz nie smierdzy)