"jô jem jesz përzna niszrëch skądka je to nôzwëstkò "Kuczaba"."

Kuczab - 1676 od gwarowego kuczaba, kuczab, kuczoba ‘kołek zabezpieczający koło u wozu’.

Kuczaba - 1477 od gwarowego kuczaba, kuczab, kuczoba ‘kołek zabezpieczający koło u wozu’.

Kuczabiński - od gwarowego kuczaba, kuczab, kuczoba ‘kołek zabezpieczający koło u wozu’.

Kuczabo - od gwarowego kuczaba, kuczab, kuczoba ‘kołek zabezpieczający koło u wozu’.

Kuczabowski - od gwarowego kuczaba, kuczab, kuczoba ‘kołek zabezpieczający koło u wozu’.

Kuczabski - od gwarowego kuczaba, kuczab, kuczoba ‘kołek zabezpieczający koło u wozu’.


główne źródła:

a/ Kazimierz Rymut, "Nazwiska Polaków. Słownik historyczno - etymologiczny", Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 1999
b/ Kazimierz Rymut, 'Nazwiska Polaków. Słownik historyczno - etymologiczny, Wydawnictwo Naukowe DWN, Kraków 2001
c/ Zofia Kaleta, „Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Odmiejscowe nazwy osobowe”, Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 1997
d/ Aleksandra Cieślikowa ‘Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Odapelatywne nazwy osobowe’, Wydawnictwo Naukowe DWN, PAN, Instytut Języka Polskiego, Kraków 2000
e/ Maria Malec ‘Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego’, Polska Akademia Nauk, Instytut Języka Polskiego, Kraków 1995
f/ Zygmunt Klimek, ‘Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego’, Polska Akademia Nauk, Instytut Języka Polskiego, Kraków 1997

spisane przez Panią Ewę Szczodruch - przy okazji wielkie podziękowanie za ciężką pracę pomocną genealogom, poszukiwaczom swoich korzeni - nie tylko pomorskich, ale również polskich, niemieckich, holenderskich czy innych - występujących w Polsce:)

pozdrawiam