Na zôczątkù chcã rzec, że Behemoth to je lëché karno ë mie sã nie widzy, bò to je Death Metal, a deathmetalowcama òstawają szpringle, chtërny sã ùprocëmniają do rëchcaniznë, bò Cerczew zabroniwô bëcô szpringlã (wëbôczta, nie znajã jinszégò słowa na szpringlów jak szpringel), a pòzdze spiéwają ò diôchłach.

Dlôcze rodnô kùltura stoji niżi jak krzescyjóńskô? Ò tim jô bë téż chcôł wiedzec. Kò doch je wicy jak 2000 lat stôrô a wëwòdzy sã jesz z tegò samégò zdrzódła, co Wedë. Mògã téż przëlézc na piwkò? Nie mdã pił, bò nie brëkùjã alkòhòlu, le jakąs Pepsi bëm mógł wząc. Jak cos, to mie PW rzecze, le jô sã blós pitóm, czë mògã.


Wiara i rozum (Fides et ratio) są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego, aby człowiek — poznając Go i miłując — mógł dotrzeć także do pełnej prawdy o sobie (por. Wj 33, 18; Ps 27 [26], 8-9; 63 [62], 2-3; J 14, 8; 1 J 3, 2). (bł. Jón Paweł II).

Piszę teraz wg teologii katolickiej, której sam się nauczyłem w seminarium rozmawiając z księżmi, bo klerycy nic o niej nie wiedzieli za bardzo. Zaszczepił tylko pragnienie (u większości się nie ujawnia chyba) poznania prawdy, samo jej poznanie jest niemożliwe. Dopiero po śmierci, kiedy dusza ludzka jest całkowicie czysta, może człowiek kontemplować boga całym sobą przed jego obliczem. Człowiek ma dochodzić na tym świecie do prawdy o sobie samym przede wszystkim rozumem zgodnie ze swoją wiarą. Do prawdy o sobie dociera tylko za pośrednictwem boga, a więc po śmierci lub gdy otrzyma specjalną łaskę. Wiara nie moze być czymś pewnym, bo nie jest wiarą, może tylko mieć racjonalne powody do istnienia i owszem, wierzenie jest czymś racjonalnym, przedmiot wierzenia niekoniecznie.

Wòjcech sã nie rozmiôł zachòwac na gòscënie, tej gò szmërgnëlë weg! a pózdni zabilë, jô sã jima nie dzywiã. Dali ni mògã zrozmiec, dlôcze rodnô kùltura je gòrszô jak zagreńcowô. Doch bëlë bògòwie, bëłë normalné religiowé prakticzi, bëło wòjskò, co mògło zabijac, bëlë normalny lëdze, co robilë z chãcë, nié z mùszu, pòmôgelë so, pò smiercë szlë do Nawie, bë so wëpòczic pòd dozérã Wòłosa ë wszëtkò bëło bëlno. Przëszlë krzescyjónie, znikwilë wësok rozwiniãtą kùlturã, pòseklë drzewa, a z nich zrobilë krziże, bò sã bòjelë mòcë tëch bómów (czejbë mòcë ni miałë, to za czim je scynac?) ë wëstawilë swiątnicë człowiekòwi ë jesz taczémù, co ùmiarti béł. Jô mògã wlézc do kòscoła i mie sã nick nie stónie, krzescyjón ni mòże wlézc do mòji swiątnicë, bò mdze ekskòmùnikòwóny, czëlé wëchòdzy na to, że mòji bògòwie mają mòc, chtërny bòji sã bóg rëchaniznë, a bóg rëchcaniznë ni mô mòcë, chtërny bòjelë bë sã mòji bògòwie.

----------------
Bëcë Kaszëbą òznôczô bëcë Słowianinã.