Nawet "budziciel Kaszubów" Ceynowa piasł w tym tonie:

Jô tam téż béł, jôd, pił ë tańcowôł. Ale mie nó to wieselé lëchò wëstroilë, bò mie dalë szklëniané skòrznie, papiérową sukniã ë maslany kłobùk. Jak jem sã przë tańcowaniu zgrzôł, masło sã stopiło, papiór pòdzarł ë szkło pòtłëkło.
Téj mie w harmôtã wladowalë ë wëstrzélëlë, co jem jaż tu nó ten stółk do sedzeniô przëszedł.

Zapewne takie postrzeganie własnej pozycji nie jest cechą wyłącznie kaszubską lecz raczej "ogólnochłopską". Znamienne jest jednak, że w "kaszubszczyźnie powszechnej" ten chłopski charakter jest głęboko zakorzeniony, że Kaszubi do zamku zaglądają chyłkiem od kuchni, nie mając śmiałości podejść do królewianki i wejść doń od frontu by wystąpić w roli pana na tym zamku.

Jest to z pewnością dziedzictwo PRL-u, gdy kaszubska inteligencja właściwie przestała istnieć a kaszubszczyzna stała się cepeliowskim kolorytem ludu pracującego miast i wsi.