Jô Cë òdrzeknã cëtatama:

"Współcześnie jest wiele cech spotykanych w kaszubszczyźnie, ale znane są one w niektórych dialektach polskich albo tylko historycznie tam występowały, np. przejście nagłosowych grup ra-, ja- w re-, je-, jak w wyrazach reno, redosc, rek, redło, jerzmo występowało historycznie na całej północy Polski, a prawdopodobnie także w Wielkopolsce, skoro w Bulli gnieźnieńskiej z r. 1136 mamy zapis Redk ‘Radek’, dziś znane np. na Kociewiu, skład głoskowy TarT (T jest tu symbolem jakiejkolwiek spółgłoski) w wyrazach gard, warbel, warna, sarka, bardowka ‘gród, wróbel, wrona, sroka, brodawka’, wspomniane wyżej parsę ‘prosię’ utrwalone zostało w nazwie np. Starogard, Warlubie na Kociewiu (ogólnopolskie byłoby Starogród, Wrocilubie), realizacja spółgłosek tylnojęzykowych miękkich k, g jako ć, dź lub cz, dż, np. taci dłëdzi dzibci cij lub taczi dłëdżi dżibczi czij ‘taki długi gibki kij’ znana była historycznie także na Krajnie i w Borach Tucholskich (resztki tego zjawiska zapisywałem jeszcze w r. 1975 w Krzywogońcu pod Cekcynem w pow. tucholskim, np. scisłe mléko ‘skisłe mleko’)."


"W okresie Polski szlacheckiej (r. 1466 – 1772), a i w początkowym okresie pruskim o Kaszubach mówiono jako Prusakach ‘mieszkańcach Prus’, tak np. Karol Dachnowski, autor Herbarza rodzin pomorskich, często określa ich jako „Prusacy dawni”, tj. ‘rodziny dawno w Prusach osiadłe’. Określenie Kaszub (taką formę notuje np. S.B. Linde w swoim VI-tomowym „Słowniku języka polskiego” z lat 1807 – 1814), zniemczone na Kaschube przez wymianę końcowego –a na –e (jak Franzose, Schwede), potem zrepolonizowane na Kaszuba przez wymianę –e na –a, było pojmowane często przezwiskowo."

"Dla Ceynowy było czymś naturalnym, że kaszubszczyzna to osobny język słowiański, jak np. czeski czy słowacki, co ciekawsze: do obszarów kaszubskich zaliczał Ceynowa nie tylko rdzenne Kaszuby, ale także Kociewie, Powiśle Gdańskie i Bory Tucholskie (por. wyliczane kaszubskie miejscowości w trzech początkowych zeszytach „Skôrbu”). O Kaszubach na Krajnie i częściowo w Wielkopolsce mówił także ks. F. K. Malinowski, do którego często nawiązywał F. Ceynowa."

ze:

http://www.naszekaszuby.pl/modules/artykuly/article.php?articleid=137