Bédùjã tuwò dawac krótczé dokôzë prozatorsczé, felietónë, gôdczi, òpòwiôstczi, aa téż kòmentôrze do nëch przeczëtónëch.
Na zôczątk krótczi tekst do szpòrtë ë rozmëszlenégò:


Jo, jo!
Cos blós dlô mùskòwców

Ti, chtërny chòc kąsk znają kaszëbską gôdkã, abò czëlë cos ò Kaszëbach wiedzą na gwës co òznôczô słowò „jo”. Wikszosc rzecze, że „jo” to je pocwierdzenié ë je procëmné parikùłe „nié”. Në jo, to bë sã nawetkã zgôdzało, ale nié do kùńca.
Chcemë le zaczic òd zôczątkù.
Pòznôwając òsoblëwé słowò „jo” mùszimë znac czile zasadów jegò fùnkcjenirowaniô.
Pierszô zasada brzëmi: „jo” znaczi „jo”, le nie wiedno, dlôte je jesz wiele jinszëch zasadów.
Drëgô zasada: Czasã „jo” to „nié”. Na przëmiôr taczé zdanié: „Jo, jô jem glëpasy” – negò zdaniô ùżiwómë dôlmacząc sã szefòwi, a tak pò prôwdze znaczi tëli co: „Nié, glëpero, jô jem mądrzéjszi òd ce! Sztrechù òbarchniałi” .
Trzecô zasada, prostô ë nieskąplikòwónô: słowò „jo” òznôczô zgòdã, na przëmiôr: „Jo, szef pò prôwdze je glëpasy!”. Mùs je òpasowac, bë „jo” w tim znaczënkù ùżewac le blós w gôdce z wespółprôcownikã a nigdë z szefã.
Tak je blós z jednym „jo” samò w zdaniu stojącym. Dlôte kòżdi mùszi znac zasadã czwiôrtą: tam dze mómë dwa „jo” stojące kòle se, to je to zaprzeczenié: „Jo, jo, të to jes baro mąrdi!”. Pò prôwdze zdanié no bądze znaczëło to: „Të jes tak glëpasy, jak òbdzarti kùrp!”.
Piątô zasada: biwô, że „jo” je zadzëwòwaniém: „Të jest mądri, jo?”, co znaczi: „Të jes tak mądri, jak knaga òbarchniałô, szpirtã ùżartô a priszczicą pòkrëtô”.
Szóstô zasada: „jo” je pocwierdzeniém z przëcëskã. Wtedë wëmôwiô sã jé cëgnąc „o”. Pëtanié: „Jes të glëpasy?” Òdpòwiesc: „Joooooo!”. Nieczedë no cëgniącé sã „o” wëmôwiô sã jak „oł” a të „jo” brzëmi „jołłłłłłłłłłłłłł”.
Sódmô zasada: „jo” je midzënôrodné, znónô wnetk wszãdze na swiece: w Szwecjë, Danië, Norwegië, Anglijë, USA, Kanadze, Czechach, Niemcach ë… na Kòcewim. Ti co znają „jo” dogôdają sã w kòżdim nórcëkù swiata.
Ósmô zasada gôdô, że „jo” je nôlepszé do spiéwaniô. Pasyrëje do rocka, pùnka, rapù, hip-hòpù, pòwôżny mùzyczi, dżezë ë wiele jinszëch ôrtów, tak dôwny jak dzysdniowi, mùzyczi. Na kòżdim kòncerce czëc je z binë a pòd nią „jooooooo!”, ë to w różnëch ukłôdach: „joł, joł”, „jo, jo, jo, jo, joł”, „jo, jo, jo”, „joooooooo, jooooooooo”. Całi dzéń bë mógł ôrtë spiéwaczégò „jo” rëchòwac.
Na kùńc zapitanié: czë wszëtcë wszëtkò bëlno zrozmielë?
Jo, jo…