Cieszę się, że pojawiło się już kilka odpowiedzi na moje pytania


To prawda, są one dość ogólne - ale to zabieg celowy. Odnoszą się bowiem do pewnych stereotypów, które - być może - funkcjonują w społeczności nie-Kaszubów, a samym Kaszubom są obce...Chodzi mi tutaj o najbardziej reprezentatywne cechy kaszubskiej kultury, które razem zestawione tworzą wizerunek Kaszuby/Kaszubki (Ewelina słusznie zwróciła moją uwagę na fakt, iż nie powinnam podciągać kobiet pod kategorię męską – za co dziękuję). A zatem, jak odnosicie się do obrazu człowieka mieszkającego na Kaszubach, mówiącego po kaszubsku, eksponującego kaszubskie godło na koszulce, plecaku etc. i machającego kaszubską flagą przy każdej okazji do zamanifestowania swej przynależności etnicznej? Z góry uprzedzam, że osobiście nie mam nic przeciwko takiemu zachowaniu, ale ciekawi mnie, czy ktoś, kto do powyższego obrazu nie pasuje, może być uznany za Kaszubę? I na jakiej podstawie? Kultywowania określonych tradycji, przestrzegania zwyczajów (jakich)? Rodzinnych powiązań? Samoidentyfikacji?

W związku z powyższym użyłam też terminu „współczesna tożsamość kaszubska”, o który pyta Ewelina. Określenie „współczesna” ma na celu podkreślenie, iż nie chodzi mi o to, co kiedyś składało się na bycie Kaszubą/Kaszubką (zgodnie z duchem XIX – wiecznym: chłop-katolik z kaszubskiej wsi, przeważnie rybak mający śledzie za podstawę pożywienia, mówiący po kaszubsku i od święta noszący tradycyjny strój, w przypadku kobiet wyróżniający się ze względu na piękne złote czepce), ale o to, co ważne jest dzisiaj dla osób definiujących „kaszubskość” (no właśnie, Ewelino, czym różni się ona od „kaszubszczyzny”?) bądź po prostu identyfikujących się z Kaszubami.

Slowk pisze, że „być Kaszubom to (...) żyć i myśleć po kaszubsku”. Ale co znaczy żyć po kaszubsku? Czy można się tego nauczyć? A skoro tak, to czy każdy, kto się tego nauczy, może zostać Kaszubą/Kaszubką?