Rzecz w tym, że zeszyty Szefki są (tak sądzę, bo praktykiem nie jestem) dobrym materiałem na użytek inscenizacji folklorystycznych i niezłym źródłem muzycznym. Natomiast klasyfikacja tańców - te różne obrzędowe, popisowe, oraz historia i znaczenie (dzek - dziki taniec, koseder - pradawny obrzędowy, niemal symbol tożsamości) - to są bajki. Naprawdę polecam wstęp z opracowania Bielawskiego / Mioduchowskiej - tam jest analiza oparta na rzetelniejszym warsztacie.

Zasadniczo można określić w jakich okolicznościach dawniej tańczono, może coś niecoś da się powiedzieć o charakterze tamtych tańców, ale szczegółów muzycznych czy choreograficznych brak. Dlatego właśnie uważam, że temat jest wydumany.

"Hanka sã żeni" to utwór literacki a nie materiał etnograficzny - więc trzeba do niego podchodzić ze spokojem.

Szefka wydał opracowanie o instrumentach używanych na Kaszubach. W zakresie opisu tych instrumentów opracowanie wydaje mi się wiarygodne, bo Szefka opisywał to, co sam widział. Do zakresu stosowania instrumentów też bym podchodził z zaufaniem. Do dywagacji historycznych już nie.

Folklor w literaturze i sztuce wydaje mi się bezpieczniejszy, bo można zrobić niezły przegląd różnych przejawów folkloru (języka, zwyczajów, muzyki, tańców, opisów kultury materialnej), równocześnie zachowując rozsądny poziom "pobieżności" potraktowania tematu.

Ewentualnie można by zrobić np. charakterystykę roku obrzędowego na Kaszubach - tu przyda się również Bielawski / Mioduchowska, tam też jest przyzwoita bibliografia.

----------------
Stanisław Geppert