Kaszuby

„Pomorze!” „Morze!” Dla mojej obczyzny
Melodia ukojenia i osłody.
O lasy! Złoto pól! Spokój zagrody…
Jak błogą dłonią koją moje blizny!

I takem pełen tej waszej urody,
Jezior rozłogi, rzeki ciemne, żyzne,
Wy duszy naszej ciche podobizny,
Łagodne, dobre me ojczyste wody –

Iż ledwo wzrok na ziemię zawrę cudzą,
Jeziornym swoim okiem już kraina
Spogląda na mnie: cudne, ach, Kaszuby!

I dźwięki się błękitnej pieśni budzą,
Pieśni miłości, którą tylko syna
Usłyszy serce oraz matki lubej.
(S. Bieszk, Sonety kaszubskie, Gdańsk 1986, s. 5).

Sonet ten był opublikowany na łamach „Zrzeszë Kaszëbsczi”, nr 1 z 1935 r.). Bieszk wtedy znajdował się (nie z własnej woli) daleko od ojczystej ziemi , na obczyźnie. Ten sonet to wyraz miłości do ukochanych Kaszub.

----------------
Dariusz Szymikowski