A ja się trzymam Bieszka i proponuję wiersz poświęcony królowej naszych rzek. Ten sonet też powstał na obczyźnie (publikacja: „Zrzeszë Kaszëbskô”, nr 2 z 1935 oraz S. Bieszk, Sonety kaszubskie, Gdańsk 1986).

Radunia

Dawno mnie mściwy los uwiódł daleko
Od stron ojczystych: - duchem jeszcze stoję
U brzegów twych, patrząc w głębiny twoje,
Najmilsza ty i najsmutniejsza rzeko!

Twój bieg i życie nasze, jak sióstr dwoje:
W uroczych górach młodość swą przewleka.
Dojrzałe wody obce jarzmo czeka.
Chłonąc ich nurt w betonów grzmiących znoje.

Radunio nasza, najbardziej rodzima!
Dolina twa, jak lud twój, urodziwa,
Kaszubska dusza, jak twój prąd, burzliwa!

O! Taka mnie za tobą żałość ima,
Iż chciałbym lec, znużony, u swej rzeki,
I usnąć już przy gwarze twym – na wieki.

----------------
Dariusz Szymikowski