(...) Wszyscy ci, których pociąga polityka, mają dusze skrojone na podobną miarę i skalę. Najpierw są biednymi, wychudzonymi rewolucjonistami z gębami pełnymi ideałów i haseł równościowych. W skrytości ducha marzy im się jedno, żeby obalić tych, co na górze, powywracać do góry nogami ich stolce, fotele, funkcje i tytuły. Potem, gdy im się to już uda – przymierzają się sami do owych stolców, foteli i tytułów, przeglądają w zwierciadłach władzy, konstatują, że owszem jest im do twarzy, obrastają w piórka urzędów, dzielą się łupami jako zwycięzcy, patrząc z góry na tych, co na dole i powoli... tracą ich z oczu. Jeszcze chwila i przemienią się w brzuchaczy, krasomówców, żywe pomniki władzy z głowami w chmurach, upodobnione do tych, z którymi walczyli.
Okopani w willach, pałacach, zamkach, fortecach mają oczywiście w dalszym ciągu gębę pełną ideałów i haseł równościowych, w które po staremu wierzą, nawet nie zauważając, że tymczasem przeistoczyły się w puste frazesy. (...)

Józef Baran, Przystanek Marzenie, Poznań 2008