Friedhelm Hinze (1931-2004) – urodzony w Hetzdorf pod Prenzlau, slawista, bałtolog, etymolog, który język polski poznał w czasie wojny od dzieci robotników przymusowych. Pracę dyplomową o składni czasowników u A. Frycza-Modrzewskiego napisał u polonisty prof. Wiktora Falkenhana na Uniwersytecie im. Humboldta. Rusycysta Hans Bielfeldt zaangażował go w 1955 r. do pracy w Instytucie Slawistyki Akademii Nauk NRD w celu przygotowania do druku słownika F. Lorentza i jego kontynuacji oraz opublikowania innych prac Lorentza: Der kaschubische Dialekt von Gorrenschyn (1959), Slawische Namen Hinterpommerns (Pomorze Zachodnie) (1964). Hinze wydał też Die Schmolsiner Perikopen i Altkaschubische Gesangenbuch (1967). Pierwszy raz był na Kaszubach (Czymanowo) w 1956 r. z eksploratorami Atlasu Językowego Kaszubszczyzny, potem z L. Zabrockim w Klukach (1960), a także na wczasach w Kuźnicy (1969 i 1970), notując tu zarazem wyrazy i ucząc się kaszubskiego (por. przemówienie po kaszubsku w „Pomeranii” 1983, nr 7, s. 48-49). Korespondował z wieloma kaszubskimi pisarzami (L. Roppel, J. Rompski, J. Trepczyk, A. Nagel, J. Drzeżdżon). Napisał wiele artykułów o Lorentzu, Ceynowie, M. Pontanusie, Sychcie i pisarzach kaszubskich: J. Bilot, A. Budzisz, J. Drzeżdżon, J. Patock (z bibliografią). Pisał liczne recenzje (przeważnie w „Zeitschrift für Slawistik” „Zeitschrift für Slavischen Philologie”), np. tomów AJK, Sychty i innych wydawnictw kaszubskich, propagując je na świecie. Zajmował się etymologią słowiańska (wiele studiów leksykalnych i o nazwach) i problematyką języków słowiańskich (kaszubsko-słowiński, polski, łuzycki, połabski itd.), a także bałtyckich (np. dolnoniemieckimi nazwami na Mierzei Kurylskiej) i ich kontaktów z niemieckim. Jest autorem pierwszego etymologicznego słownika kaszubskich wyrazów zapożyczonych: Wörterbuch und Lauthlehre der deutschen Lehnwörter im Pomoranischen (Kaschubischen) (1965) .
Jerzy Treder, Język Kaszubski. Poradnik encyklopedyczny, 2002, s. 75-76
|