Mésterã Kaszëbsczégò Pisenkù został Eugeniusz Pryczkowski (Banino), Mésterką w kategorii uczniów - Izabela Cirocka (Borzestowo, gimnazjum w Sierakowicach). Laureatami zostali: w grupie uczniów - Izabela Zarach (II, gim. Sierakowice), Maciej Zdrojewski (III, gim. Sierakowice), Krystyna Gorlikowska (IV, gim. Sierakowice), Weronika Kuchta (V, SP Pomieczyńska Huta), Marzena Wenta (VI, SP Głodnica) w grupie dorosłych - Joanna Gackowska (II, KLO Brusy), Roman Drzeżdżon (III, Starzyno), Grzegorz Schramke (IV, Brusy), Elżbieta Bugajna (V, Ramleje), Artur Jabłoński (VI, Puck), Barbara Pisarek (VI, Kartuzy), Stanisław Geppert (VII, Sopot), Henryk Dawidowski (VIII, Borzestowo). Zdjęcia, Lista uczestników i teksty

Lista uczestników

Grupa uczniów
Weronika Kuchta, Izabela Cirocka, Iazbela Zarach, Krystyna Gorlikowska, Maciej Zdrojewski, Sebastian Szmit,
Klaudia Jóskowska, Aneta Lis, Weronika Gołąbek, Aneta Baranowska, Łucja Formela, Beata Garska, Marzena Wenta, Karolina Kuper, Karolina Kurs, Dajana Borowska, Justyna Neumiller, Weronika Koszałka, Dominika Złoch, Malwina Piask

Grupa dorosłych
Grzegorz Jarosław Schramke, Renata Mistarz, Roman Drzeżdżon,
Agnieszka Bratdke, Sabina Szymikowska, Elżbieta Bugajna, Adam Hintzka, Karol Rhode, Izabela Brzozowska, Alicja Byczkowska, Hanna Kos, Barbara Pisarek, Artur Jabłoński, Henryk Dawidowski, Daniel Pipka, Justyna Ziółtkowska, Łukasz Pestka, Joanna Gackowska, Sławomir Warnke, Łukasz Grzędzicki, Eugeniusz Pryczkowski, Stanisław Geppert

Teksty dyktanda - przygotował prof. Jerzy Treder:

I etap. Karno młodszëch

Nënka Roda mia dwùch òtroków, chtërny sã zwelë deszczama. Jich robòtą bëło wiedno pòlewac zemiã, żebë wszëtkò bëlno rosło. Jednak ny lóntrusë sã zrobilë zgniłi i nie chcelë wcale swòji nënczi słëchac. Na zemi zrobia sã wiôlgô suszô. Stëdnie i stawë bëłë wëschłé i w rzékach téż bëło mało wòdë. Kwiôtczi, żëtka, bùlwë, wrëczi, krze i drzéwiãta bëłë zmetlałé, a ptôszczi lôta w lëfce òdnąd donąd i wrzeszcza: – Pic! Pic! Pic! Czej nënka Roda to ùzdrza, rzekła do młodszégò òtroka: – Biôj, pòléj zemiã! – Jô nie pùdã! – rzekł nipòcëjôsz. Nënka Roda wzã kòrbacz i jemù wlëmia...

II etap. Karno młodszëch

Je taczi malinczi dëszk Òprzëpôłnica. Sedzy przeważnie w żëce ò przëpôłniu a wëzérô swòjima blãk òczama na drogã. Òczë sã ji swiécą, dëcht jak gwiôzdë abò jak mòdrôczi. Jak òna le merkô, że Smãtk dzesz zdłużëje, tej ji ju ni ma, le òd raza wnëkô w stebło żëta, dze nicht ji ni móże widzec. Prawie Smãtk wszëtkò wié i widzy, że jedno stebło żëta baro drëżi. Ale Smãtk sã rôz za nią nie òbezdrzôł. Kò doch bëło wiele jinëch dëchów, czë to Bòrowô Cotka, co pase zwierzënã w lese, czë Pùrtk, co mieszkô w gnoju, czë Roczitnik, chtërnégò je wszãdze fùl. Bëłë téż dësze lëdzy, co tu czedësz żëlë a mieszkelë. I wszëtcë Smãtka dobrze znelë. Òn na pùstkach rządzył. Nié blós stôrëch Smãtk miôł w mòcë, le òni sã ju tim nie martwilë, a znôw młodi jesz wcale o nim nie mëslelë. Jedni ë drëdżi ni mielë mòcë, żebë jich gôdka abò robòta bëła bez Smãtkòwégò... smãtkù.


I etap. Karno starszëch

Dużi kawałk kaszëbsczi zemi pòkriwają lasë, ale żóden nie je taczi wiôldżi i tak krëjamny jak Mirochòwsczi Las. Òd Mòjsza i Gbùrsczi Kamińcë na zôchòdze słuńca do Sëtny Górë i Czarcych Błot, òd Miechùcëna i Dzéwczi Górë na pôłniu do wiôldżégò kamienia przë Nowi Hëce i do Kłãczna: na taką szérzą i dłużą òn sã rozsôdł z wòjskã swòjich stolëmnëch bùków, dãbów, chòjn i ptôszich drzéw. Dniama całima pò nim błądzëc móżesz... Jezora òtmikają w nim duktë dlô wiatrów i słuńca i dôwają leżnosc wësoczim ùzémkóm i kòrónóm drzéwiãt do przezéraniô sã w zwiercadle swòjich wód... Zabłądzëc w nim móżesz na straszny zybi, kądka wãdrëje Dëch Lasu i cã prowadzy na pewną smierc. Tedë żóden twój krzik cã nie ùretëje. Le westchniesz do Matczi Bòsczi w te słowa: – Jidã dali, dali w las, weznã Nôswiãtszi Pannë Mariji Matczi pas!

II etap. Karno starszëch

Dze je òdżin, tam je dim – gôdô stôrô rzeczónka. Jednak nié wszëtczen òdżin równo dëmi. To zanôlégô dëcht òd te, co sã pôli. Sëché drzewò dôwô môłi, jasny, rzôdczi dim, a jak szmërgniesz na wãgle bëlejaczi chróst, lëstë, zelëskò, òd razu môsz czôrny, gãsti, dëszący dim.
Jak ksądz kadzy przë wôłtôrzu abò w jinym môlu, a dim z kadzëdła jidze do górë, tej gôdają, że bòskô łaska òbdarzi lëdzy... wiôldżim błogòsławieństwã. A jak dim sã tacy niskò, to abò lëdze są grzészni, abò jinteńcja kadzeniô je falszëwô. Czë tak je gwës, tegò nie jem w sztãdze rzec.
Dim mô téż swòjã wôrtnotã. Wezmë na to: w kòminie òn wãdzy szpiek, nad ògniskã przëpiékô wôrztã, drëchóm ze straże dôwô wiédzą, że sã pôli bùdink czë las. Më doma ògrzéwelë jizbã w mrozach wãgliszkama z blata abò z piécka, wsëpónyma do stôrégò grôpka. Żebë za baro nie dëmiło, mëma kôza pòsëpac solë. Ale dim béł czëc.
– Na to ni ma radë! – pòwiôda mëmka. – Lepi w dëmie, jak w zëmie.