Wszëtczim Tczëwôrtnym ë Lubòtnym Czëtińcom żëczimë redosnëch Jastrów. A do żëczbë jesz dodôwk, wiérzta Henrika Héwelta z Rãbù kòl Pòmieczëna (z antologie "Dzëczé gãsë", wëdóny przez Region):

Jastrë

Zelenią sã brzózków lëstczi,
pùjczi palm sã cmùlą,
w pòrénk taczi ùroczësti,
kòżdi spiéwô: alleluja!

Zymk sã òblókł w szal zelony,
zmartwëchwstałë pierszé kwiôtczi,
kòżdi tak rozwieselony,
starszi, młodzëzna i dzôtczi.

Czëstim strzébrã zwãczą zwònë,
reny wiater twôrz òbwiéwô,
czej tak jidzemë pòrene,
„alleluja!” – dësza spiéwô.

Swiat je całi rozspiéwóny,
dzys nóm wiesołi dzéń nastôł,
Christus Pón je zmartwëchwstóny,
tegò swiata smùtk rozjasnił.

Wkół ùsmióné wszëtczé twarze,
kòżdi dzys je sobie bratã,
Pón wstôł z martwëch, cud sã zdarził,
to më głosymë przed swiatã.

Pón wstôł z martwëch, Jezës żëje,
wszãdze głosno sã rozlégô,
prôwdã tã niech kòżdi czëje,
alleluja niech sã spiéwô.